Ομιλία Χρήστου Παπουτσή για τα άτομα με αναπηρία

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, άκουσα προηγουμένως με πολλή προσοχή τον κ. Υπουργό και εγώ θα μείνω στο θέμα της δικής μου παρέμβασης, που αφορά τη συζήτηση επί της ομόφωνης έκθεσης της Ειδικής Επιτροπής που συνεστήθη για την υποβοήθηση της ζωής και την ένταξη των ΑμεΑ.

Μόνο ένα σχόλιο θέλω να κάνω στην εκτενή αναφορά του Υπουργού, τη δεικτική αναφορά του κ. Υπουργού όσον αφορά τα οικονομικά της υγείας. Η αλήθεια είναι ότι στα 4 χρόνια διακυβέρνησης της Ν.Δ. τα οικονομικά στην υγεία πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Και είναι επίσης βέβαιο ότι οι πρωταγωνιστές των οικονομικών της υγείας στους διάφορους χώρους κατά την περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. θα χρειαστούν σύντομα νομική υποστήριξη.
Αυτή είναι η αλήθεια. Τα υπόλοιπα, όμως, περιμένουμε τον κ.

Υπουργό να τα συζητήσουμε κατά τη συζήτηση της επερώτησης που έχουμε καταθέσει οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αποκλειστικά και μόνο για τον έλεγχο της Κυβέρνησης και των πεπραγμένων της Κυβέρνησης στα οικονομικά της υγείας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το ισχύον σύστημα αξιολόγησης της αναπηρίας στη χώρα μας περιορίζεται στην αναγωγή της αναπηρίας σε ποσοστά, χωρίς να την περιγράφει με ακρίβεια και χωρίς να τη διαχωρίζει από τη νόσο.

Η εκτίμηση του βαθμού αναπηρίας με βάση μόνο την ιατρική διάγνωση και όχι τις λειτουργικές ικανότητες του αναπήρου είναι ασύμβατη προς τα διεθνή συστήματα ταξινόμησης και αξιολόγησης και πρέπει να αλλάξει.

Είναι ανάγκη να εκτιμάται η αναπηρία σε σχέση με τις βλάβες στις σωματικές δομές και λειτουργίες και με την απόδοση του ατόμου στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής και τη συμμετοχή του στην κοινωνική ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται σοβαρές βελτιώσεις στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα για να εξαλειφθούν οι περιπτώσεις διακρίσεων και αποκλεισμού.

Και αναφέρομαι στις διαδικασίες εισαγωγής των ΑμεΑ στο εκπαιδευτικό σύστημα, είτε στα προβλήματα που τους αναγκάζουν να εγκαταλείψουν το σχολείο είτε λόγω της έλλειψης προσβασιμότητας. Ακόμα, είναι ανάγκη να αναβαθμίσουμε το επίπεδο της εκπαίδευσης σε σχέση με τους άλλους μαθητές.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι στην πλειοψηφία τους, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και το ειδικό εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό δεν έχουν επαρκή επιστημονική κατάρτιση και επιμόρφωση σε θέματα ειδικής αγωγής.
Δυστυχώς, διατίθενται ελάχιστα ποσά τόσο από τον Τακτικό Κρατικό Προϋπολογισμό, όσο και από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Η εκπαίδευση και η απασχόληση αποτελούν τους βασικούς μηχανισμούς ενσωμάτωσης των αναπήρων στην κοινωνία. Και όσο καθυστερούμε να αναπτύξουμε σε αυτούς τους τομείς ειδικές πολιτικές για τα άτομα με αναπηρία, τόσο περισσότερους οδηγούμε στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Και αυτό αποτελεί ευθύνη όλων μας και στίγμα για την κοινωνία.

Γιατί είναι στίγμα για την κοινωνία μας όταν αντί να περιορίζεται εντείνεται ο αποκλεισμός των αναπήρων από την αγορά εργασίας. Το ποσοστό των ΑμεΑ, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ που είναι άνεργοι ανέρχεται στο 80%.
Το 2003 ένα χρόνο πριν ανέβει η Ν.Δ.

στη διακυβέρνηση ήταν το έτος των ατόμων με αναπηρία. Πάρα πολλές ομιλίες από όλους τους χώρους, μα πάνω από όλα εξαιρετικά δεσμευτικές και θριαμβευτικές διακηρύξεις των συναδέλφων της Ν.Δ. Σήμερα, όμως 4 χρόνια μετά, τα ΑμεΑ διαπιστώνουν την ανακρίβεια των λόγων της Ν.Δ.

και την αναξιοπιστία της κυβερνητικής της πολιτικής σε σχέση με τις τότε διακηρύξεις της.

Την ίδια χρονιά, το 2003, ανατρέχω στα πρακτικά της Βουλής των Εφήβων, στην ομιλία μιας νεαρής κοπέλας της Μαρίας Κατσαρού, Βουλευτού της Β΄ περιφέρειας της Αθήνας της Βουλής των εφήβων της εποχής. Λέει λοιπόν αυτή η νεαρή κοπέλα:
Είμαι μαθήτρια της Β’ Λυκείου.

Κάθε άνθρωπος έχει κάτι να συνεισφέρει και είναι δική του ευθύνη να το κάνει. Αυτή είναι η δέσμευση απέναντι στον εαυτό του. Εμείς λοιπόν είμαστε υπεύθυνοι για την επιτυχία και την ευτυχία. Πιστεύουμε στη δύναμη του ενός και εμείς κάνουμε τη διαφορά.

Αυτή η αναπηρία γέννησε τη διαφορά μας. Δεν έχω την πολυτέλεια να ζω στην αφάνεια. Υποχρεούμαι να είμαι ορατή.
Η μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται και δεν υποχρεούται να ενδιαφέρεται. Η αναπηρία είναι νοοτροπία, είναι τρόπος ζωής.

Έχω κουραστεί να προσποιούμαι ότι όλα είναι καλά για να μην ενοχλώ συνειδήσεις.
Όσοι μάθαιναν για το πρόβλημα υγείας που έχω, την κυστική ίνωση του παγκρέατος που με κατατάσσει στα άτομα με ειδικές ανάγκες με αναπηρία 67%, άρχιζαν να απομακρύνονται σιγά – σιγά.

Όμως, εμένα δεν με επηρέασε αυτό, με έκανε να διορθωθώ περισσότερο και να προσπαθώ μόνο για μένα, γιατί είδα ότι τελικά είμαι μόνη μου.
Έχω την αγάπη και την υποστήριξη της οικογένειάς μου. Νοιώθω την περηφάνια τους για εμένα.

Δε με ξεχωρίζουν, προσπαθούν για τα συμφέροντα τα δικά μου. Με στέλνουν στα ίδια σχολεία με τα άλλα παιδιά και δίνω τις ίδιες εξετάσεις με τα άλλα παιδιά. Υπάρχει ένα 3%, το οποίο αναφέρεται στα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Εγώ αποφάσισα να μην το χρησιμοποιήσω αυτό το 3%, γιατί θεωρώ τον εαυτό μου ισότιμο μέλος, ότι δε διαφέρω από το διπλανό μου. Δε διαφέρω από κανέναν άνθρωπο, είμαι και εγώ ίση με αυτούς.

Δε διαφέρω από κανέναν άνθρωπο, είμαι και εγώ ίση με αυτούς, είναι τα λόγια της νεαρής κοπέλας, της Μαρίας Κατσαρού. Αυτά τα λόγια, αυτή την έννοια των λόγων οφείλουμε να σεβαστούμε και να περιφρουρήσουμε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο η πολιτεία δεν προχωρά σε ένα ολοκληρωμένο κεντρικό σχεδιασμό για την εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση και τον επαγγελματικό προσανατολισμό των ΑμεΑ τόσο θα επιτρέπουμε να διατηρείται αμείωτη η κοινωνική προκατάληψη και ο κοινωνικός ρατσισμός που δεν συμβιβάζονται με την έννοια της κοινωνίας ανθρωπιάς, ίσων ευκαιριών και αλληλεγγύης.

Η επαγγελματική αποκατάσταση δεν σημαίνει μόνο οικονομική ανεξαρτησία. Δεν λύνει μόνο το βιοποριστικό πρόβλημα του ανθρώπου. Συγχρόνως, του προσδίδει ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, ελπίδα και δύναμη στα άτομα με αναπηρία και στις οικογένειές τους.

Και είναι θέμα καθοριστικό για τη ζωή τους, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου η ακρίβεια, η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος, οι αυξημένες απαιτήσεις, έχουν γονατίσει την ελληνική οικογένεια. Και το βάρος αυτό είναι δυσβάσταχτο για τις οικογένειες με ΑμεΑ.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό πρόβλημα είναι αυτό της προσβασιμότητας στις προσφερόμενες υποδομές, υπηρεσίες και αγαθά. Είναι το συνολικό πρόγραμμα που πρέπει να αναλάβει η πολιτεία προκειμένου να βοηθήσει την τοπική αυτοδιοίκηση, όλους τους φορείς που αναλαμβάνουν τη δημιουργία των υποδομών, έτσι ώστε να αξιοποιήσουμε όλες τις ιδέες της σύγχρονης τεχνολογίας που αξιοποιούνται για την οργάνωση των πόλεων και την καθημερινότητα στα πεζοδρόμια και τους δρόμους.

Το αξιακό μας πλαίσιο και ο πολιτισμός βασίζεται στο σεβασμό της διαφορετικότητας και η αξία του ανθρώπου είναι απόλυτη και δεν αυξομειώνεται ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός.
Αυτή είναι η κοσμοθεωρία μας, αυτή είναι η αντίληψή μας.

Για αυτό και έχουμε παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, στο οποίο αναφέρθηκαν όλοι οι προλαλήσαντες συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ. Ένα πρόγραμμα δεσμευτικό για την επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Εμείς τολμούμε να κάνουμε την κοινωνία μας μια κοινωνία αλληλεγγύης, προσφοράς, αλλά και ήθους. Μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, χωρίς εμπόδια. Μια κοινωνία, που αξιοποιεί το διαφορετικό και δεν το φοβάται, που δίνει δυνατότητα πρόσβασης σε όλους.

Γιατί για εμάς, το ΠΑΣΟΚ, αξία για μας είναι η υποχρέωση της πολιτείας απέναντι σε κάθε πολίτη. Δεν είναι η επιλεκτική φιλανθρωπία. Δεν είναι η ρουσφετολογική εξυπηρέτηση. Δεν είναι ένα προνόμιο των λίγων, όπως η Δεξιά, με τη δική της πολιτική, βλέπει την κοινωνική πρόνοια.

Εμείς βάζουμε στο επίκεντρο της πολιτικής μας τον άνθρωπο. Σήμερα, που η κυβέρνηση θίγει την αξιοπρέπεια του Έλληνα και της Ελληνίδας, εμείς φέρνουμε πάλι την ελπίδα, με τις προτάσεις μας, για μια κοινωνία αξιών, μια κοινωνία δίκαιη, μια κοινωνία αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και συνεργασίας.

Ο στόχος μας για μια δίκαιη κοινωνία δίνει νέες προτεραιότητες για τα ΑμεΑ και τις οικογένειες τους.