Ο θάνατος του παιδιού

Δύο πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερα ευαίσθητες ομιλίες και ταυτόχρονα μαρτυρίες για τον θάνατο του παιδιού πραγματοποιήθηκαν  στην  διαδικτυακή διημερίδα "Βήματα Ασθενών" του iatronet.gr και της ΑΜΚΕ "Μαθήματα Ζωής" που έγινε διαδικτυακά στις 11-12/3/2022 με γενικό τίτλο "Αόρατα πένθη - πένθη Ταμπού".

Ομιλήτριες στο πολύ σοβαρό αυτό θέμα που αφορά την απώλεια ενός παιδιού ήταν οι κ.κ Μένια Κουκουγιάννη Συνιδρύτρια – διευθύντρια της ΑΜΚΕ "Καρκινάκι" Ενημέρωση για τον Καρκίνο στην Παιδική και Εφηβική Ηλικία και η  Χαρά Παπαντώνη , Μηχανικός, μέλος Δ. Σ "Καρκινάκι".

Η ανάγκη να μιλήσουν ανοιχτά οι γονείς για τον καρκίνο στην παιδική ηλικία, να σπάσουν τα ταμπού αλλά και να προσφερθεί η ανάλογη βοήθεια στους γονείς που τα παιδιά τους πάσχουν από καρκίνο ήταν και η  αφορμή, όπως τόνισε η Μένια Κουκουγιάννη, για την δημιουργία της ΑΜΚΕ "Καρκινάκι". Ο καρκίνος εξακολουθεί να είναι ταμπού, όπως είναι ο HIV, οι ηπατίτιδες και άλλες πολλές ασθένειες.  

Όταν το παιδί νοσήσει από καρκίνο – πόσο μάλλον όταν πεθάνει – ο κόσμος των ονείρων που έχει ο γονέας και της επένδυσης στο παιδί του διαλύεται, στην κυριολεξία δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Θυμός, απόγνωση, απελπισία και ενοχές αισθάνεται ο γονέας που το παιδί του νοσεί. Η σκέψη και η μόνιμη απορία συνίσταται αποκλειστικά και μόνο στο "γιατί να αρρωσταίνουν τα παιδιά". Είναι πολλά τα ερωτήματα που βασανίζουν τους γονείς και που πολλές φορές δεν έχουν απάντηση.

Επιτακτική στην περίπτωση νόσησης ή θανάτου ενός παιδιού είναι η ανάγκη συμπαράστασης στους γονείς από ειδικούς σε θέματα ψυχικής υγείας.

Στην Ελλάδα, ένα παιδί την ημέρα νοσεί από καρκίνο. "Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πένθος. Πρέπει να μάθουμε την σπείρα του πένθους που λένε και οι ειδικοί", υπογραμμίζει η Μένα Κουκουγιάννη.

Η ψυχολογική υποστήριξη είναι πολύ σημαντική. Η Ελλάδα πάντως, όπως σημειώνει, έχει πολύ μεγάλη έλλειψη στους πενθούντες γονείς. Ο γονέας που έχει χάσει το παιδί του αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγαλύτερο στίγμα.

"Δεν περιγράφεται καν με λόγια το συναίσθημα που βιώνει ο γονέας που χάνει το παιδί του" επισημαίνει από την πλευρά της η Χαρά Παπαντώνη, γονέας που έχει βιώσει την απώλεια του παιδιού του.

Το πρώτο που βλέπει κανείς, είναι ότι ενώ βιώνει ένα ασύλληπτο πένθος, η ζωή στον υπόλοιπο κόσμο συνεχίζεται κανονικά. Αυτή η αντίφαση βιώνεται από τις πρώτες στιγμές της απώλειας. Η κανονικότητα αυτή ακολουθείται σταδιακά και από τους πενθούντες γονείς.

Η πλειοψηφία του κόσμου δεν ξέρει πως πρέπει να συμπεριφερθεί απέναντι σε έναν γονέα που έχει χάσει το παιδί του. Πολύ σημαντική είναι η ψυχολογική υποστήριξη που δίδεται από το σχολείο, τον παιδικό σταθμό και τους δασκάλους.

Στα σχολεία πρέπει να γίνει μεγαλύτερη δουλειά, καταλήγει η Χαρά Παπαντώνη, που περιγράφει με χαρακτηριστικό τρόπο την αμηχανία που εκδηλώνει ο περίγυρος απέναντι στον γονέα που έχει χάσει το παιδί του.