Πρόωρη γήρανση λόγω HIV; [μελέτη]

Σύμφωνα με βρετανική μελέτη, η μόλυνση από τον ιό HIV - ή η θεραπεία του - μπορεί να επιταχύνει τις διαδικασίες γήρανσης. Ορισμένες ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία εμφανίστηκαν νωρίτερα στα άτομα που είχαν μολυνθεί από τον HIV από ό,τι στα άτομα που δεν είχαν μολυνθεί.

Παρά την αποτελεσματικότητα της αντιρετροϊκής θεραπείας, η λοίμωξη HIV είναι μια χρόνια ασθένεια που επιβαρύνει τον οργανισμό. Οι ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία μπορεί να εμφανιστούν νωρίτερα σε άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV.

Παρά την αποτελεσματικότητα της αντιρετροϊκής θεραπείας, η λοίμωξη HIV είναι μια χρόνια ασθένεια που επιβαρύνει το σώμα. Οι ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία μπορεί να εμφανιστούν νωρίτερα σε άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV .

Χάρη στην ευρεία διαθεσιμότητα των αντιρετροϊκών θεραπειών υψηλής δραστικότητας (ART), το προσδόκιμο ζωής των ασθενών με HIV στις βιομηχανικές χώρες έχει πλησιάσει αυτό των ατόμων χωρίς HIV λοίμωξη.

Ωστόσο, ακόμη και μια λοίμωξη HIV που ελέγχεται καλά με ART επιβαρύνει το ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτό το ανοσολογικό "μόνιμο στρες" θα μπορούσε ενδεχομένως να επιταχύνει τις διαδικασίες γήρανσης.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ εξέτασαν την θέση αυτή χρησιμοποιώντας καταχωρίσεις στη βάση δεδομένων ιατρικής έρευνας IQVIA, η οποία είναι αντιπροσωπευτική του βρετανικού πληθυσμού.

Το χρονικό διάστημα μεταξύ του 2000 - 2020, αναζήτησαν ενήλικες που είχαν μολυνθεί από τον ιό HIV και δεν είχαν καρδιαγγειακή νόσο (CVD) (n = 8880), δεν είχαν αυξημένη αρτηριακή πίεση (n = 8520), δεν είχαν διαβήτη τύπου 2 (n = 8926) και δεν είχαν χρόνια νεφρική νόσο (n = 9135) κατά την έναρξη της μελέτης.

Συνέκριναν αυτές τις κοόρτες με ίσο αριθμό αντίστοιχων ελέγχων για την εμφάνιση κάθε μιας από τις προαναφερθείσες ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία κατά τη διάρκεια της περιόδου μελέτης.

Αποδείχθηκε ότι οι μολυσμένοι από τον HIV εμφάνισαν καρδιαγγειακά νοσήματα όπως περιφερική αρτηριακή νόσο, εγκεφαλικό επεισόδιο, έμφραγμα του μυοκαρδίου, στεφανιαία νόσο ή καρδιακή ανεπάρκεια κατά μέσο όρο στα 54,5 έτη, σχεδόν δύο χρόνια νωρίτερα από τους μη μολυσμένους (στα 56,8 έτη).

Η υπέρταση εμφανίστηκε επίσης νωρίτερα στους μολυσμένους με HIV, κατά μέσο όρο στα 49,7 έτη αντί για 51,4 έτη. Αντίθετα, δεν υπήρχε διαφορά στην ηλικία εμφάνισης του διαβήτη τύπου 2 και της χρόνιας νεφρικής νόσου - ωστόσο, η επιβάρυνση από τη χρόνια νεφρική νόσο αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου στους μολυσμένους με HIV, ενώ παρέμεινε η ίδια στους μη μολυσμένους.

Στο άρθρο τους στο περιοδικό "HIV Medicine", οι συγγραφείς γύρω από την Tiffany Gooden ερμηνεύουν την πρωιμότερη εμφάνιση της ΚΣΣ και της υπέρτασης ως ένδειξη πρώιμης γήρανσης στους οροθετικούς και την αυξανόμενη επιβάρυνση από τη χρόνια νεφρική νόσο ως ένδειξη επιτάχυνσης των διαδικασιών γήρανσης.

Ωστόσο, η επίδραση δεν είναι πολύ ισχυρή σε σύγκριση με άλλους γνωστούς παράγοντες κινδύνου - οι καπνιστές, για παράδειγμα, αναπτύσσουν CHD κατά μέσο όρο δέκα χρόνια πριν από τους μη καπνιστές, σύμφωνα με τους συγγραφείς.

Η παρουσία του HIV στον οργανισμό οδηγεί σε αυξημένη συστηματική πρόσληψη μικροοργανισμών από τον γαστρεντερικό σωλήνα (μικροβιακή μετατόπιση), η οποία προκαλεί μόνιμη ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος ("Nature Medicine" 2006). Επιπλέον, ο HIV οδηγεί σε επιθηλιακή δυσλειτουργία, μετατοπίζει την ισορροπία μεταξύ προ- και αντιφλεγμονωδών κυτταροκινών και προκαλεί γήρανση των κυττάρων. Όλες αυτές οι διαδικασίες συμβαίνουν και σε άτομα χωρίς λοίμωξη HIV, αλλά μόνο αργότερα.

Οι εκτιμήσεις αυτές φαίνονται εύλογες, αλλά η σημασία των αποτελεσμάτων περιορίζεται από το γεγονός ότι λείπουν πληροφορίες σχετικά με την ART, τον αριθμό των CD4 κυττάρων και το ιικό φορτίο των ατόμων που έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σημαντικές ομάδες φαρμάκων της ART μπορεί να έχουν παρενέργειες που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης ΚVE. Για παράδειγμα, οι μη νουκλεοσιδικοί αναστολείς της αντίστροφης μεταγραφάσης (NNRTIs) και οι αναστολείς πρωτεάσης (PIs) μπορεί να οδηγήσουν σε δυσλιπιδαιμία, ενώ οι PIs μπορεί επίσης να έχουν διαβητογόνο δράση.

Επομένως, το κατά πόσον η ίδια η λοίμωξη HIV ή η θεραπεία της είναι υπεύθυνη για τις παρατηρούμενες διαφορές πρέπει να παραμείνει ανοικτό. Σε κάθε περίπτωση, οι ασθενείς με HIV θα πρέπει να εξετάζονται τακτικά για αντίστοιχες αλλαγές και να υποβάλλονται σε θεραπεία εάν κρίνεται απαραίτητο.