Η κατάθλιψη είναι μόνιμο πένθος: Hμερίδα του iatronet.gr [βίντεο]

Mία εξαιρετικά διαφωτιστική ομιλία για την κατάθλιψη και την ψυχοθεραπεία πραγματοποιήθηκε στην ημερίδα του iatronet.gr για την κατάθλιψη ως δεύτερη σιωπηλή πανδημία.

Ομιλητής ήταν ο ψυχολόγος - ψυχαναναλυτής Νικόλαος. Χ. Τάκης που με την εξαιρετική αλλά πάνω απ΄όλα ανθρώπινη ομιλία του προσπάθησε να διαυγάσει την σχέση κατάθλιψης και ψυχοθεραπείας και γενικότερα να διαφωτίσει το όλο πρόβλημα που έγινε ακόμη πιο έντονο κατά την διάρκεια της πανδημίας.

Η ομιλία είχε τίτλο "Αναζητώντας το φως στο σκοτάδι: προκλήσεις στην ψυχοθεραπεία καταθλιπτικών ασθενών".

O κ. Τάκης υπογράμμισε, ανάμεσα στα άλλα, ότι το στίγμα συνδυάζεται πάρα πολύ με την κατάθλιψη και πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν από αυτή δεν τολμούν να μιλήσουν. Αυτό έχει να κάνει και με την πολιτισμική διάσταση των πραγμάτων στην οποία καθώς φαίνεται δεν υπάρχει χώρος για αυτούς που υποφέρουν. 

Η κατάθλιψη είναι ένα μεγάλο ζήτημα και από διαγνωστικής άποψης που εκδηλώνεται σε επεισόδια.

Υπάρχουν πάντως και άνθρωποι οι όποιοι έχουν την λεγόμενη καταθλιπτική δομή και προσωπικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια ροπή προς την κατάθλιψη.

Η όλη διαδικασία της κατάθλιψης μοιάζει πάρα πολύ με το πένθος. Το άτομο θρηνεί για κάτι που έχει χαθεί. Το πένθος όμως είναι μία κατάσταση που ολοκληρώνεται, στην κατάθλιψη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θα λέγαμε πάντως πως η κατάθλιψη είναι μία κατάσταση μόνιμου πένθους.

Ένας πολύ σημαντικός μηχανισμός στην κατάθλιψη, σημειώνει ο κ. Τάκης, είναι αυτό που ονομάζουμε στροφή εαυτού.

Οι καταθλιπτικοί ασθενείς θεωρούν τον εαυτό τους ως τον χειρότερο στον κόσμο. Για ότι κακό γίνεται, θεωρούν ότι φταίνε οι ίδιοι. Η επιθετικότητα που εκδηλώνουν ξεσπάει στον ψυχισμό τους.  H δε προσήλωσή τους στις αρνητικές αντιλήψεις είναι χαρακτηριστική.

Όλα αυτά συνθέτουν μια δυσεπίλυτη εξίσωση για τους ψυχολόγους και τους ψυχοθεραπευτές καθώς οι καταθλιπτικοί ασθενείς αντιστέκονται σθεναρά στο να δεχθούν ότι υπάρχει και μια εναλλακτική προοπτική στα πράγματα.

Ο κ. Τάκης θεωρεί ότι πρέπει να συμπορευθούμε μαζί τους σε αυτή την θλιβερή και απαισιόδοξη μελαγχολική τους προοπτική.

Καταλήγει δε στο ότι πρέπει να γίνει ένας διάλογος και μία ανατομία των αρνητικών συναισθημάτων τους και όχι απώθηση. Με λίγα λόγια να τους δείξουμε ότι υπάρχει λόγος που σκέφτονται έτσι.