Οστεοπόρωση: Επικίνδυνη η διακοπή της θεραπείας

Τα άτομα με οστεοπόρωση πρέπει να είναι προσεκτικά όταν πρόκειται να κάνουν διακοπή από τη φαρμακευτική θεραπεία για την ενίσχυση των οστών τους. Σύμφωνα με μια νέα ευρωπαϊκή μελέτη, εάν η θεραπεία διακοπεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, υπάρχει και πάλι υψηλός κίνδυνος καταγμάτων των οστών.

Η επιστημονική μελέτη παρουσιάστηκε τώρα στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ρευματολογίας (EULAR), το οποίο πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή στη Βιέννη (12 - 15 Ιουνίου).

Χρησιμοποιώντας δεδομένα από 128.000 γυναίκες από ένα εθνικό μητρώο, οι Γάλλοι επιστήμονες ανέλυσαν τις επιπτώσεις των μεγαλύτερων διακοπών στη φαρμακευτική θεραπεία για την οστική απώλεια.

Αν και τα λεγόμενα διφωσφονικά και το βιοτεχνολογικό φάρμακο denosumab είναι αποτελεσματικά φάρμακα για τη θεραπεία της οστεοπόρωσης, δεν ήταν προηγουμένως γνωστό πόσο ακριβώς θα πρέπει να χρησιμοποιούνται.

"Με βάση τις κλινικές δοκιμές για τα διφωσφονικά, τα φάρμακα αυτά συνήθως συνταγογραφούνται για τρία έως πέντε χρόνια ή και περισσότερο για ασθενείς με υψηλό κίνδυνο κατάγματος.

Οι τρέχουσες συστάσεις είναι για μεγαλύτερη διακοπή της θεραπείας", αναφέρεται σε δήλωση της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας Εταιρειών Ρευματολογίας.

Στις ΗΠΑ έχουν ήδη αναφερθεί αρχικές ενδείξεις ότι τέτοιες μεγαλύτερες διακοπές θεραπείας αυξάνουν τον κίνδυνο καταγμάτων, ιδίως καταγμάτων του μηριαίου αυχένα, καταγμάτων του σπονδυλικού σώματος ή καταγμάτων του βραχίονα.

Η Γαλλίδα βιοστατιστικολόγος, Magali Laborey (Μπορντό), ανέλυσε τώρα αυτόν τον κίνδυνο σε ασθενείς με οστεοπόρωση στην Ευρώπη.

Κατ' αρχάς, διαπίστωσε ότι τέτοιου είδους διακοπές της θεραπείας είναι σχετικά συχνές μεταξύ των πασχόντων.

Κάποια στιγμή, δεν θέλουν πλέον να παίρνουν το φάρμακο. Υπάρχουν επίσης ανησυχίες για πιθανές παρενέργειες.

Σε κάθε περίπτωση, διαπιστώθηκε ότι οι περισσότεροι ασθενείς σταματούν να λαμβάνουν διφωσφονικά ή το μονοκλωνικό αντίσωμα για την αναστολή της οστικής απορρόφησης μετά από 3,7 έως 4,8 χρόνια κατά μέσο όρο.

Καθώς η οστεοπόρωση είναι κυρίως νόσος των γυναικών μετά την εμμηνόπαυση, αυτό συνέβαινε συνήθως γύρω στα μέσα της έβδομης δεκαετίας της ζωής.

Η σύγκριση των δεδομένων των ασθενών με οστεοπόρωση που έλαβαν συνεχή θεραπεία και εκείνων των γυναικών που σταμάτησαν τη λήψη του φαρμάκου για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έδειξε σαφείς διαφορές.

Ο κίνδυνος κατάγματος αυξήθηκε κατά 12,4 % όταν η θεραπεία με διφωσφονικά έκανε μεγαλύτερες παύσεις.

Όταν οι γυναίκες διέκοπταν τη θεραπεία με τον λεγόμενο αναστολέα RANKL denosumab (ένα μονοκλωνικό αντίσωμα), ο κίνδυνος αυξανόταν έως και 92,3%.

Η μεγαλύτερη αύξηση του κινδύνου κατάγματος, πάντως, παρατηρήθηκε στα κατάγματα του αυχένα του μηριαίου οστού, τα οποία αυξήθηκαν κατά 19% (όταν σταμάτησαν τα διφωσφονικά) και κατά 108,3% όταν διακόπηκε η θεραπεία με denosumab.

Σύμφωνα με τη Magali Laborey, η διακοπή της θεραπείας δεν συνιστάται επομένως σε καμία περίπτωση στην περίπτωση της θεραπείας με denosumab.

Οι τρέχουσες συστάσεις για τη φαρμακευτική θεραπεία της οστεοπόρωσης στο σύνολό της θα πρέπει πιθανώς να επανεξεταστούν και να προσαρμοστούν.