Μαραθώνιος Αθήνας: Η πρώτη μου φορά στην Κλασική Διαδρομή και συμβουλές σε πρωτάκια!

8 Νοεμβρίου 2015. Πρώτη φορά, πρωί πρωί με το λεωφορείο, κάνω ανάποδα την Κλασική διαδρομή.

Άλλοι γελούν, άλλοι κοιμούνται και άλλοι συζητούν μεταξύ τους αν πήραν τζελάκια, θερμαντικές κρέμες, τι έφαγαν για πρωϊνό. Εγώ αγχωμένη και σαστισμένη.

Η τελευταία μου προπόνηση ήταν 2 εβδομάδες πριν και μόλις 10 χιλιόμετρα. Το προηγούμενο βράδυ κάλεσα τους φίλους μου στο σπίτι για μακαρονάδα και συμβουλές! ‘’Αργά’’, άκουσα από όλους. Μην αγχωθείς, αφού έκανες το γύρο των Σπετσών θα τερματίσεις. Πόσο θες να το κάνεις; 6 ώρες; Αρκεί να τερματίσεις, μόνο αυτό. Πρέπει να κοιμήθηκα λίγο πριν τις 2 τα χαράματα. Εντάξει είπα, 3,5 ώρες ύπνος είναι μια χαρά.

Ξύπνησα, δεν έφαγα τίποτα. Το ραντεβού ήταν στο Σύνταγμα. Πήρα ένα λουκουμά, αυτόν με τη ζάχαρη, έφαγα τον μισό και αντιγράφοντας τους άλλους, μπήκα σε ένα λεωφορείο.

Κάθισα στο παράθυρο, ήθελα να δω τη διαδρομή την οποία δεν είχα προσέξει ποτέ- να την έχω τρέξει δε, ούτε λόγος! Μετά την Παλλήνη άρχισαν οι κατηφόρες, σοκαρίστηκα! Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να φτάσω στο τέρμα με τόσες ανηφόρες. Το λεωφορείο έφτασε στον Μαραθώνα και εγώ είμαι έτοιμη να ζητήσω από τον οδηγό να επιστρέψω μαζί του στην Αθήνα. Ευτυχώς, δεν το έκανα!

Λίγο ζέσταμα και γραμμή για την εκκίνηση. Κάτι μαγικό συνέβη από εκείνη τη στιγμή. Είπα στον εαυτό μου ‘’θα ξεκινήσω και θα τερματίσω!’’ Και ναι, με πίστεψε!

Πατάω το ρολόι και ο χρόνος ξεκίνησε! Έχω στο μυαλό μου το «αργά», ένα τζελάκι κάθε 10 χλμ. και να πίνω μικρές γουλιές νερό σε τακτά χρονιά διαστήματα. Κάθε φορά που κοίταζα το ρολόι σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κόψω. Κάποια στιγμή βλέπω δίπλα μου ένα ζευγάρι που έτρεχε μαζί, τους έδενε μια κορδέλα και πολλή αγάπη! Ο κύριος περιέγραφε ασταμάτητα στην κυρία την ατμόσφαιρα, το δρόμο, τον κόσμο και την ενθάρρυνε λέγοντάς της πόσο πίστευε σε εκείνη. Συγκινήθηκα και θα θυμάμαι για πάντα στη ζωή μου αυτή την εικόνα!

Φτάνω στη Νέα Μάκρη, κόσμος αρκετός και πολλά χεράκια απλωμένα! Τα άγγιξα όλα! Ήμουν χαρούμενη, λίγο πιο πάνω συναντάω την ‘Εφη με τον Δημήτρη! Πιο κάτω συνάντησα τον Κώστα και την Κρίστη και λίγο αργότερα συνάντησα τη Μαρία, η οποία με το ποδήλατο ήταν πλάι μου σχεδόν μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο!

Έφτασα εκεί σε 5 ώρες και 7 λεπτά! Χαρούμενη, συγκινημένη, ενθουσιασμένη. Με περίμεναν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου! Όχι, δεν ήμουν καλά προπονημένη για Μαραθώνιο, όχι δεν είχα προπονηθεί ποτέ στη διαδρομή. Ακολούθησα – και όχι πιστά- ένα πρόγραμμα 13 εβδομάδων. Όμως το πίστευα, ήθελα να κάνω τη διαδρομή και να τερματίσω! Και δεν λένε ότι όταν κάτι το θέλεις πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί; Μάλλον αυτό συνέβη!

Ο Μαραθώνιος είναι για μένα συμβολισμός! Είναι η δική μας πατρίδα και οι αγώνες της. Ο Μαραθώνιος είναι τα απλωμένα παιδικά χεράκια! Είναι το ζευγάρι που έτρεχε μαζί! Είναι η γιαγιά στην Παλλήνη που έλεγε σε όλους μας, ‘’μπράβο παιδιά μου!’’ Ο Μαραθώνιος είναι Γιορτή και Χαρά, είναι όνειρο, είναι στόχος! Είναι όλοι όσοι φτάνουν από κάθε γωνιά του κόσμου να γίνουν κομμάτι της δικής μας ιστορίας! Είναι η προσωπική διαδρομή του καθενός, είναι η κλασική διαδρομή που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο!

Αν μπορώ να δώσω συμβουλές στα φετινά πρωτάκια, είναι ‘’αργά’’, ‘’ξεκινήστε αργά’’, ‘’συνεχίστε αργά για να φτάσετε χαρούμενοι στο Παναθηναϊκό Στάδιο’’. Κουρασμένοι θα είστε σίγουρα, αλλά είναι τέτοια η χαρά που θα νιώσετε, ειδικά εκεί στην τελευταία κατηφόρα στην Ηρώδου Αττικού, που δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Θα τα ξεχάσετε όλα!

Άρα, πρέπει να διαχειριστείτε σωστά τον εαυτό σας, να τον «ακούτε», που λένε και οι αθλητές. Σίγουρα, τα 42 χλμ. είναι μέγιστη υπερβολή για το σώμα. Να θυμάστε ότι ο αγώνας αυτός είναι προσωπικός αγώνας για τον καθένα. Οι στόχος του καθενός είναι διαφορετικός, οπότε μην παρασυρθείτε από το ρυθμό των άλλων. Η διαδρομή είναι δύσκολη, θέλει σεβασμό και καλή ψυχολογία!

Εκεί που για πολλούς ο Μαραθώνιος τελειώνει (στο Σταυρό της Αγίας Παρασκευής) για τα πρωτάκια είναι ακόμη στη μέση. Θα πρέπει να φτάσετε εκεί με αποθέματα. Οπότε φροντίστε να πίνετε νερό σε τακτά χρονιά διαστήματα, μικρές γουλιές και αν έχει ζέστη βρέξτε λίγο το κεφάλι, τα χέρια και τα γόνατα. Ανά 10 χλμ. είναι απαραίτητο το τζελάκι. Για αυτό σταματήστε σε όλους τους σταθμούς, μην σκεφτείτε ότι θα χάσετε χρόνο και πάρτε ότι σας δώσουν!

Όταν θα ξυπνήσετε το πρωί – τα ξημερώματα εννοώ- πριν τον αγώνα, να σκέφτεστε ότι ήρθε η ώρα να κάνετε το όνειρό σας πραγματικότητα! Είναι κάτι που θα θυμάστε μια ζωή! Οπότε, οπλιστείτε με θετικές σκέψεις. Όταν θα μπείτε στη γραμμή εκκίνησης, θα έχετε κάνει ήδη το μεγαλύτερο βήμα!

Απολαύστε τον αγώνα! Καλό τερματισμό σε όλους!

Μ.Α.