Μπορεί να ελεγχθεί η ρευματοειδής αρθρίτιδα

Του Δημήτρη Καραγιώργου

Η έγκαιρη χορήγηση βιολογικής θεραπείας για την αντιμετώπιση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, μπορεί να σταματήσει την επιδείνωση της νόσου και να βοηθήσει τους πάσχοντες να επανακτήσουν κανονική και παραγωγική ποιότητα ζωής.

Τα αποτελέσματα κλινικής μελέτης που παρουσιάσθηκε πρόσφατα στο Πανευρωπαϊκό Ρευματολογικό Συνέδριο στο Παρίσι, αναδεικνύουν τη δυνατότητα σημαντικής βελτίωσης της ποιότητας ζωής των ασθενών εάν τους χορηγηθεί έγκαιρα βιολογική θεραπεία.

Μετά από ένα χρόνο χορήγησης της βιολογικής θεραπείας (ετανερσέπτη) σε συνδυασμό με την τροποποιητική της νόσου φαρμακευτική ουσία μεθοτρεξάτη, μειώθηκαν κατά 50% οι ημέρες απουσίας από την εργασία, εξαιτίας της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, σε σχέση με τους ασθενείς που έλαβαν μόνο παραδοσιακές θεραπείες (μεθοτρεξάτη).

Η μελέτη έδειξε επίσης ότι μετά από ένα χρόνο, λιγότερο από ένας στους 10 (9%) ασθενείς που έλαβαν βιολογική θεραπεία αναγκάσθηκε να σταματήσει να εργάζεται, εξαιτίας της νόσου. Αντίθετα, από τους ασθενείς που έλαβαν παραδοσιακή θεραπεία σχεδόν ένας στους 4 (24%) σταμάτησε να εργάζεται.

Τα αποτελέσματα της μελέτης είναι πολύ σημαντικά για τους ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα, οι οποίοι αντιστοιχούν στο 1% του πληθυσμού παγκοσμίως και στη χώρα μας. Η νόσος προσβάλει διπλάσιες γυναίκες από άντρες και συνήθως εκδηλώνεται σε ηλικία μεταξύ 40-70 ετών.

Η καταστροφή των αρθρώσεων μπορεί να έχει ραγδαία εξέλιξη στα πρώιμα στάδια της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και η βλάβη στις αρθρώσεις είναι εμφανής στο 70% των ακτινογραφιών των ασθενών που λαμβάνονται εντός των πρώτων δύο ετών της νόσου.

Κίνδυνος

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα σχετίζεται επίσης με αρκετές σοβαρές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένου του αυξημένου κινδύνου καρδιοπάθειας, λοιμώξεων και καρκίνου, μόνιμης βλάβης της άρθρωσης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια λειτουργικότητας, καθώς και σε πρώιμο θάνατο (η ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς κατά περίπου δέκα χρόνια).

Σταδιακά, η ποιότητα ζωής των ασθενών χειροτερεύει και αναγκάζονται να σταματήσουν την εργασία τους, ενώ αδυνατούν με την πρόοδο της νόσου να εκτελέσουν φυσιολογικές καθημερινές λειτουργίες.

Από τα αποτελέσματα της μελέτης COMET, προκύπτει ότι η συγχορήγηση βιολογικής θεραπείας σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα, οι οποίοι έπασχαν από τη νόσο για χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο ετών, οδήγησε στα εξής αποτελέσματα:

• Σε τέσσερις από τους 5 ασθενείς (80%) σταμάτησε η καταστροφή των αρθρώσεων.
• Στους μισούς ασθενείς (50%) παρατηρήθηκε ύφεση της νόσου (μετρούμενη με την εκδήλωση οιδήματος ή φλεγμονής).
• Περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς (55%) κατάφεραν να επανακτήσουν κανονική ποιότητα ζωής.
• Λιγότεροι από το ένα δέκατο (9%) σταμάτησαν να εργάζονται.

Σύμφωνα με τον Maarten de Wit, εκπρόσωπο του Συλλόγου Ασθενών με Ρευματοειδή Αρθρίτιδα της Ολλανδίας και διακεκριμένο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συλλόγων Ασθενών με Αρθρίτιδα:

‘Η ασθένεια αυτή δεν προκαλεί μόνο πόνο στους ασθενείς, αλλά περιορίζει σημαντικά την ικανότητά τους να δουλέψουν, αναγκάζοντάς τους σε ορισμένες περιπτώσεις να εγκαταλείψουν εντελώς την εργασία τους. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης θα είναι πολύ καλά για πολλούς ασθενείς, που θα έχουν τώρα την ευκαιρία να συνεχίζουν να εργάζονται και να ζουν μια όσο το δυνατόν φυσιολογική καθημερινότητα’.

Ο καθηγητής παθολογίας – ρευματολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Λουκάς Σέττας δήλωσε:

‘Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια πολύπλοκη νόσος και υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι μέτρησης της επιτυχίας μιας θεραπείας. Η συγκεκριμένη μελέτη δείχνει ότι η βιολογική θεραπεία δίνει στους ασθενείς μια καλύτερη ευκαιρία να σταματήσουν την επιδείνωση της νόσου.

Επιπλέον, δείχνει τα οφέλη της θεραπείας στην καθημερινή ζωή των ασθενών, μειώνοντας τις ημέρες που χάνονται από την εργασία εξαιτίας της νόσου.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα της μελέτης είναι η ανάγκη για έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, και η ανάδειξη του ρόλου των βιολογικών θεραπειών, όχι μόνο στο να αποτρέψουν την πρόκληση μεγαλύτερης βλάβης από τη νόσο αλλά και στο να επιτρέψουν στους ασθενείς να συνεχίσουν φυσιολογικά τις καθημερινές τους δραστηριότητες’.