Μικρότερο ποσοστό επιβίωσης από τον γενικό πληθυσμό έχουν οι σχιζοφρενείς

Της Σοφίας Νέτα

Καπνίζουν αρειμανίως, τρώνε βουλιμικά και οι δείκτες επιβίωσής τους χαρακτηρίζονται από τα πλέον μειωμένα ποσοστά σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Συγχρόνως, οι ίδιοι και το περιβάλλον τους έχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν και αυτά δεν είναι άλλα από την ασθένεια που πάσχουν και είναι η σχιζοφρένεια ή η διπολική συναισθηματική ψύχωση.

Η ομάδα αυτών των ασθενών, όπως ανέφερε ο Δρ. Νίκος Δέγλερης Νευρολόγος-Ψυχίατρος Διευθυντής στο Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο Πειραιά, παραμελεί τη σωματική της υγεία και υγιεινή ασκείται ελάχιστα ή καθόλου, καπνίζει πολύ και καταναλώνει υπερβολικές ποσότητες φαγητού και αφεψημάτων, ιδίως καφέ και τσάι.

Κάτι που γίνεται για σχεδόν όλο το διάστημα της ζωής των ασθενών.

Μια πρόσφατη παγκόσμια ψυχιατρική έρευνα στην οποία συμμετείχαν ασθενείς, συγγενείς και φροντιστές, είχε ως βασικό συμπέρασμα την ανάγκη ενασχόλησης των ψυχιατρικής κοινότητας όχι μόνο με την ψυχική αλλά και με τη σωματική υγεία των ασθενών.

Και αυτό γιατί διαπιστώθηκε ότι η παχυσαρκία, ο διαβήτης και η υψηλή αρτηριακή πίεση αποτελούν τις συνυπάρχουσες παθήσεις που διαγιγνώσκονται συχνότερα σε ανθρώπους με σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι το προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών αυτών ολοένα και να μειώνεται προσεγγίζοντας μόλις το 70% του αναμενόμενου για τον γενικό πληθυσμό!

Βέβαια, προσέθεσε ο Δρ. Δέγλερης, πρόκειται για διαπιστώσεις οι οποίες έχουν εν μέρει καταγραφεί εδώ και 40 χρόνια. Οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι το 12% του συγκεκριμένου πληθυσμού κάτω των 50 ετών και το 15% άνω των 50 ετών έπασχε από διαβήτη ενώ βρίσκονταν υπο θεραπεία με τη λήψη αντιψυχωσικών φαρμάκων, ενώ το ποσοστό πασχόντων από διαβήτη στο γενικό πληθυσμό δεν ξεπερνούσε το 5-6%.

Σήμερα τα αντιψυχωσικά φάρμακα δεύτερης γενιάς διαδραματίζουν ένα καθοριστικότερο ρόλο στη θεραπευτική διαχείριση της σχιζοφρένειας και της διπολικής διαταραχής ενώ η μακροχρόνια χρήση τους στους εν λόγω ασθενείς θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.

Παρά ταύτα αρκετά από τα νεώτερα αυτά αντιψυχωσικά φάρμακα έχουν συσχετιστεί με μια αύξηση της επικράτησης της παχυσαρκίας, της δυσλιπιδαιμίας και του σακχαρώδη διαβήτη στους ψυχιατρικούς ασθενείς οι οποίοι είναι ήδη επιβαρυμένοι.

Ωστόσο, καταλήγει ο Δρ. Δέγλερης, υπάρχουν συγκεκριμένα σκευάσματα όπως είναι η υδροχλωρική ζιπραζιδόνη, που έχουν ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό προφίλ μεταβολικών ανεπιθύμητων ενεργειών όπως προκύπτει από έγκυρες ερευνητικές μελέτες που δείχνει ότι η χρήση του συγκεκριμένου σκευάσματος δεν επιδρά αρνητικά στον πάσχοντα αυξάνοντας το βάρος του, αλλά αντίθετα προκαλούν και μια σχετική ελάττωση βάρους!

Ακόμη αυτό που έχει διαπιστωθεί στις ίδιες μελέτες είναι ότι βελτιώνουν τα επίπεδα γλυκόζης νηστείας καθώς και τους λιπιδαιμικούς δείκτες.

Συμπερασματικά μπορούμε να σημειώσουμε, κατέληξε ο Δρ. Δέγλερης, ότι θα πρέπει η θεραπευτική ομάδα του κάθε ασθενούς σε συνεργασία με την οικογένεια του πάσχοντος να επιλέξει τις κατάλληλες ψυχοεκπαιδευτικές παρεμβάσεις για τον ασθενή και να αλλάξει φαρμακευτικό ιδιοσκεύασμα εάν το υπάρχον ενοχοποιείται για την ανάπτυξη μεταβολικού συνδρόμου και επομένως αυξάνεται με αυτή την επιλογή η ποιότητα ζωής της συγκεκριμένων ασθενών.