Στο περιθώριο οι Έλληνες με κινητικά προβλήματα - Αρνητικό ευρωπαϊκό ρεκόρ στις δυνατότητες επιβίωσης

Μακριά από τα ευρωπαϊκά πρότυπα στην προστασία ατόμων με κινητικά προβλήματα, βρίσκεται η Ελλάδα.

Η χώρα μας είναι μακράν πρώτη στον βαθμό δυσκολίας που αντιμετωπίζει η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα στο να επιβιώνει και να πληρώνει τους λογαριασμούς.

Παρότι η δυσκολία αυτή αφορά το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού, σημερινή ανάλυση της Eurostat με στοιχεία του 2017, φέρνουν στο φως έναν άτυπο ρατσισμό, ο οποίος φέρει έντονα οικονομικά χαρακτηριστικά.

Όπως προκύπτει από τον παρακάτω πίνακα, το 82,1% των Ελλήνων με μερική ή σοβαρή κινητική δυσκολία δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Υψηλό είναι το ποσοστό και στον γενικό πληθυσμό, καθώς βρίσκεται κοντά στο 75%.

Όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, οι αρνητικές μας επιδόσεις μάς φέρνουν ως χώρα κοντά στη Βουλγαρία, στην Κροατία και στη Λετονία, οι οποίες ωστόσο εμφανίζουν σαφώς καλύτερη εικόνα από εκείνη της Ελλάδας.

Ενδεικτικό της απόστασης που μάς χωρίζει από την Ευρώπη, είναι πως το μέσο ευρωπαϊκό ποσοστό δυσκολίας στην επιβίωση ατόμων με κινητικά προβλήματα είναι μόλις 29,6%, με τις χώρες του ευρωπαϊκού "βορρά" να βρίσκονται κοντά στο 10%.

Η ελπίδα να φτάσουμε στα επίπεδα αυτά δεν είναι βάσιμη, καθώς η τάση στην Ελλάδα παραμένει επιδεινούμενη στα χρόνια της κρίσης, όπως έδειξε και πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ). 

Στέγαση

Όπως σχολιάζουν οι συντάκτες της έκθεσης της Eurostat, η επιβάρυνση του κόστους στέγασης είναι βαρύτερη για άτομα με αναπηρία.

Ενδεικτικά αναφέρουν πως εάν φτάσει ή ξεπεράσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος, θεωρείται υπερβολικό.

Στις περισσότερες χώρες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες ζουν σε νοικοκυριά όπου το κόστος στέγασης επιβαρύνει περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπερβαίνει το 12,5% για τα άτομα με αναπηρία, σε σύγκριση με 9,9% για τα άτομα χωρίς αναπηρία.

Το κόστος στέγασης των ατόμων με αναπηρία κυμαίνεται από 1,8% στη Μάλτα και 2,7% στην Κύπρο, σε ποσοστό άνω του 20% στη Γερμανία, στη Δανία και στη Βουλγαρία και πάνω από το 30% στην Ελλάδα.

Ο περιορισμός της δραστηριότητας είναι μία μορφή αναπηρίας, η οποία αποτυπώνει μακροχρόνιο περιορισμό στην εκτέλεση συνήθων δραστηριοτήτων (λόγω προβλημάτων υγείας).

Οι δείκτες που βασίζονται σε αυτή την έννοια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση της γενικής κατάστασης της υγείας, των αναπηριών και των σχετικών ανισοτήτων και των αναγκών υγειονομικής περίθαλψης σε επίπεδο πληθυσμού.