Πυομήτρα στα ζώα συντροφιάς

Η πυομήτρα είναι μια πολυσυστηματική νόσος που συναντάται συχνά στα ζώα συντροφιάς. Χαρακτηρίζεται από συγκέντρωση πύου στη μήτρα.
Νοσούν κυρίως ζώα μέσης ηλικίας (7-10 ετών) χωρίς να αποκλείονται και άλλες ηλικίες.

 
στην πυομήτρα βασικό ρόλο παίζουν τρεις  κυρίως παράγοντες

1. η υπερευαισθησία του ενδομητρίου στην προγεστερόνη. Η προγεστερόνη μετά την ωορρηξία και για 9-12 εβδομάδες παραμένει σε πολύ αυξημένα επίπεδα στο αίμα (πάνω από 40 ng/ml)
2. η αυξημένη συγκέντρωση οιστρογόνων. Ζωα τα οποία δεν έχουν ζευγαρώσει και ζώα στα οποία έχουν χορηγηθεί συχνά σκευάσματα  για αναστολή οίστρου ή αποτροπή σύλληψης)
3. μόλυνση της μήτρας  με παθογόνα βακτήρια (E.Coli, Streptococcus, Staphylococcus, Proteus, Klebsiella κ.α.

Τα συμπτώματα ποικίλουν και εξαρτώνται από  τον τύπο(ανοικτή ή κλειστή πυομήτρα)και από την διάρκεια της νόσου.
Συνήθως αναφέρονται ανορεξία, καταβολή δυνάμεων ,πολυουρία, πολυδιψία, πυρετός(υποθερμία στα σηπτικά περιστατικά), διόγκωση κοιλιάς, έμετοι, διάρροια, κ.ά.
Στα περιστατικά ανοικτής πυομήτρας παρατηρείται δύσοσμο πυώδες ή βλεννοαιμοραγικό σκούρο καφέ-πράσινο κολπικό έκκριμα στα εξωτερικά γεννητικά όργανα και συχνά απότομο ΄ξεφούσκωμα’ της διογκωμένης κοιλιάς.

Η ακτινογραφίες και το υπερηχογράφημα είναι σημαντικές διαγνωστικές δοκιμές. Στον αιματολογικό και βιοχημικό έλεγχο παρατηρούνται συνήθως αύξηση λευκών αιμοσφαιρίων με ουδετεροφιλία(πάνω από 20.000/ul ) αναιμία, υπερπρωτειναιμία, αύξηση ηπατικών ενζύμων, κ.α.

Σε έγκαιρη διάγνωση και όταν η κατάσταση του ζώου είναι καλή η πρόγνωση είναι καλή. ‘Όταν η κλινική κατάσταση του ζώου είναι κακή τότε και η πρόγνωση είναι επιφυλακτική ή και κακή.

Προηγείται υποστηρικτική θεραπεία (αντιβιοθεραπεία, ενυδάτωση, βιταμινοθεραπεία) 
Αν δεν υπάρχει αναπαραγωγικό ενδιαφέρον συστήνεται η χειρουργική αντιμετώπιση (ωοθηκυστερεκτομή).
Η φαρμακευτική θεραπεία δεν είναι πάντα αποτελεσματική και αυτό πρέπει να το γνωρίζει ο ιδιοκτήτης του ζώου(προσωπικά συστήνω την χειρουργική αντιμετώπιση στους πελάτες μου). Χρησιμοποιούνται η προσταγλανδίνη F2a ,μαζί με αντιβιοθεραπεία και υποστηρικτική αγωγή.

Το καλύτερο μέτρο είναι η ωοθηκυστερεκτομή(στείρωση) στα ζώα που δεν χρησιμοποιούνται για αναπαραγωγή. Ακόμη να μην δίδονται σκευάσματα για την πρόληψη του οίστρου στα ζώα, παρά μόνο μετά από ενημέρωση του ιδιοκτήτη  από τον κτηνίατρο.