Αυτογνωσία: Η στροφή από το ασήμαντο στο σημαντικό

Συχνά οι σύγχρονοι άνθρωποι απομακρυνόμαστε από την αυθεντική μας βούληση, τη βούληση της Ψυχής και τις καθοδηγητικές της αρχές. Ζούμε σ’ ένα βιαστικό κόσμο, που χαρακτηρίζεται από την 'ανάγκη' για γρήγορη επιτυχία...

Αναπτύσσεται μέσα μας μια αίσθηση βιασύνης, και πολύ συχνά έχουμε την τάση να ζούμε υπο πίεση. Σ’ αυτόν τον κυκεώνα του διαρκούς αυτοματισμού πολλά πράγματα στη ζωή μας μοιάζουν επείγοντα, παρόλο που δεν είναι σημαντικά.

Πιστεύω ότι εάν αρχίσετε να εστιάζετε την προσοχή σας στις πιο σημαντικές πλευρές της ζωής σας, αυτή η φαινομενικά ακαταμάχητη αίσθηση του επείγοντος θα μειώνεται όλο και περισσότερο, και θα νιώσετε ότι ξαναέχετε τον έλεγχο της ζωής σας, η οποία θα αρχίσει να αποκτά ξανά νέο νόημα.

Για μένα προσωπικά, τα πράγματα που έχουν αληθινή σημασία στη ζωή είναι η δημιουργία ικανοποιητικών σχέσεων, η ενίσχυση άλλων ανθρώπων, η ανάπτυξη ενός οράματος στη ζωή και η συνεχής τροφοδότησή του, καθώς επίσης και η καταλυτικής σημασίας επαφή με την ψυχή μου.

Οι σημαντικοί τομείς στη ζωή μας είναι τέσσερις: ο σωματικός, ο νοητικός, ο κοινωνικός και ο πνευματικός. Εάν επιλέξετε να εστιάσετε την προσοχή σας σ’αυτούς τους τέσσερις τομείς, θα αναγνωρίσετε σταδιακά πόσα πολλά είναι τα πράγματα στη ζωή σας που δεν έχουν ουσιαστική σημασία, και αντίστοιχα, σε πόσα πολλά μπορείτε να πείτε όχι.

Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση να επιμείνετε στο σημαντικό, αντί να εμμένετε στα δήθεν 'επείγοντα' της καθημερινοτητας είναι μια δύσκολη διαδικασία. Οι άνθρωποι νιώθουν άβολα χωρίς την πίεση της καθημερινότητας στην οποία έχουν εθιστεί, και μάλιστα δείχνουν να έχουν πόνους απεξάρτησης όταν επιλέγουν να απομακρυνθούν από τις συνθήκες πίεσης.

Από τη στιγμή όμως που αρχίσετε να επικεντρώνεστε στο σημαντικό, τα οφέλη που θα αποκομίσετε θα είναι πολλά και θα πάρετε μεγάλη ικανοποίηση από αυτή σας την επιλογή.

Η θεραπευτική λογοτεχνία έχει, κατά τη γνώμη μου, επιμείνει υπερβολικά στην ανάλυση και την κατανόηση των ψυχικών μας τραυμάτων από κακοποιήσεις της παιδικής ηλικίας, ενώ έχει υποτιμήσει την ικανότητα του ανθρώπου να πλουτίζει τη ζωή του -θρέφοντας την Ψυχή του- κατασκευάζοντας ένα προσωπικό όραμα για τον εαυτό του.

Είμαι σίγουρος ότι το όραμα είναι απείρως μεγαλύτερο και ισχυρότερο από τα τραύματα που κουβαλάμε. Έχουμε μέσα μας την -εν δυνάμει- ανεξάντλητη ικανότητα να πραγματοποιήσουμε αυτό το όραμα και να εξαλείψουμε ό,τι κουβαλάμε και το έχουμε επιτρέψει να λειτουργήσει μέχρι σήμερα ως τροχοπέδη στην εσωτερική μας δύναμη.

Δεν εννοώ ότι είμαι αντίθετος στις βοηθητικές συνέπειες της συνειδητοποίησης που προέρχεται ως αποτέλεσμα της ψυχοθεραπείας. Απλώς, δεν νομίζω ότι κανείς πρέπει να επαναπαυτεί σ’ αυτή τη συνειδητοποίηση. Δεν πρέπει ούτε η σκέψη μας, ούτε κατ’ επέκταση η ζωή μας να παραμείνει προσκολλημένη σ’ αυτήν την περιορισμένη εικόνα.

Πρέπει να μάθουμε να δίνουμε χώρο στις αυθεντικές ανάγκες της Ψυχής. Αυτό είναι που τελικά αλλάζει και θεραπεύει τους ανθρώπους.