Ο κοινωνικός ρατσισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο

Δεν είναι τυχαία ούτε τα περιστατικά διακρίσεων κατά κοινωνικών μειοψηφιών ή ευπαθών κοινωνικών ομάδων, ούτε οι ρατσιστικές επιθέσεις κατά μεταναστών κια προσφύγων στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο η αδιαφορία για την τύχη των ατόμων με αναπηρίες ή άλλων ασθενών που αντμετωπίζουν προβλήματα κινητικότητας και αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης. Στην χώρα όπου επί δεκαετίες επικρατεί το ”καλύτερα αρτιμελής και άδικος” παρά ”ασθενής, δίκαιος αλλά ανήμπορος”, στην χώρα όπου η νοοτροπία είναι να λυπούνται το άτομο με κινητικά προβλήματα και να εύχονται να μην τους τύχει, δοξάζοντας παράλληλα την τύχη τους, εδώ όπου ο κανόνας είναι να μην βλέπει ο καθένας την δυστυχία του άλλου, εδώ ακριβώς συνεχίζεται ασταμάτητα ο κοινωνικός ρατσισμός. Πάραυτα οι προσπάθειες για την καταπολέμησή του είναι αξιόλογες. Οι σύλλογοι ασθενών συμβάλλουν από μεριάς τους σε σημαντικό βαθμό. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερες προσπάθειες, περισσότερη θέληση και δράση. Γιατί υπάρχει και ο κίνδυνος της αδιαφορίας που μεγαλώνει το πρόβλημα.