Ασθένεια και περιθωριοποίηση

Το συναντούμε συχνά στην Ελλάδα. Να λυπούμαστε πρώτα τον κάθε ασθενή και έπειτα να τον περιθωριοποιούμε, αφού κάνουμε την απαραίτητη αξιολόγηση του προβλήματός του για να ορίσουμε τον βαθμό επικινδυνότητας εις ότι αφορά την μεταδοτικότητα της ασθένειάς του. Οι κοινωνικός ρατσιμός είνια πολύ μεγάλος και έχει να κάνει περισσότερο με τις δικές μας προκαταλήψεις κια στερεότυπα παρά με την ίδια την ασθένεια, που πολλάκις δεν δημιουργεί επουδενί τις προυποθέσεις για την εκάστοτε κοινωνική υστερία. Στην Ελλάδα, όποιος νοσήσει - ειδικά από μεταδοτικό νόσημα - εξοβελίζεται κοινωνικά και μπαίνει στην γωνιά χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς. Λίγο η Παιδεία, η ανεπαρκής πληροφόρηση και η απουσία του Υπουργείου Υγείας δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα. Αποτέλεσμα, ο ασθενή να αισθάνεται πως είναι αναγκαστικά στο περιθώριο και να επιδιώκει σχέσεις μόνο με ομοιοπαθούντες.