Σκεψεις για τους ψυχικά ασθενείς, τον ολοκληρωτισμό και την απομόνωση

Είναι οι ψυχικά ασθενείς απόρροια της κοινωνίας που ζούμε? Αποτελούν ή όχι τα παειραματόζωα για νέες εφαρμογές φαρμάκων που ναι μεν αντιμετωπίζουν μερικώς το πρόβλημα, όμως δεν το επιλύουν? Ποιος ο ρόλος των ψυχιάτρων στην θεραπεία και κατά πόσο οι ασθενείς αυτοί ανταποκρίνονται? Πόσο βοηθά ο περίγυρος? Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θέτει ο μέσος πολίτης στην θέα ενός ατόμου με ψυχική ασθένεια. Η απομόνωση του ατόμου αυτού που προέρχεται αυταματοποιημένα από την κοινωνική περιφρούρηση του μεγεθύνει το πρόβλημα και δεν το βοηθά να επανενταχθεί κοινωνικά. Την ίδια στιγμή, το στίγμα του ”διαταραγμένου” ενεργοποιεί τις όποιες αντιστάσεις του και το εγκλωβίζει ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω ποια θα μπορούσαν να είναι τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί κάποιος ψυχικά ασθενής. Ούτε με ποιο τρόπο ξεπερνά κανείς την κλειστοφοβία ή την κατάθλιψη. Συνταγές υπάρχουν πολλές, που δεν επιλύουν όμως το πρόβλημα. Στην ελληνική κοινωνία, ψυχικά ασθενής σημαίνει επτασφάγιστο μυστικό από τους οικείους και κάτι σαν Κωσταλέξι. Τα πρότυπα που λανσάρονται κάνουν τον μέσο πολίτη να τον αντιλαμβάνεται περίπου ως μίασμα. Συν του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για θεραπεία. Ζούμε τις εποχές του ολοκληρωτισμού. Η απομόνωση του ασθενούς και ο εγκλεισμός του στο ψυχιατρείο ναι μεν βοηθά πρόσκαιρα, δεν επιλύει όμως το πρόβλημα. Τελικά τι είναι αυτό, αναρωτιέμαι, που ωθεί κάποιον να αλλάξει στην κυριολεξία σελίδα στην ζωή του και από ενεργό κοινωνικά άτομο να εγκλωβίζεται σε αδιέξοδα συναισθήματα υπό την μορφή εμμονών? Εξηγήσεις υπάρχουν πολλές. Προτείνω να το συζητήσουμε.