ΑΜΕΑ και πλήθος: Ποιοι έχουν πραγματικά το πρόβλημα?

Αναρωτιέμαι τελικά ποιοι έχουν πραγματικά το πρόβλημα, αυτοί που υποφέρουν από κάποια αναπηρία ή αυτοί που τους εξετάζουν πατόκορφα σε καθημερινή βάση? Αυτοί που βρίσκονται στο αναπηρικό αμαξίδιο ή αυτοί που τους κοιτούν με λύπηση? Τις προάλλες που ήμουν στο μετρό ένας εμφανίσιμος και ευπρεπής κύριος γύρω σα 60 είχε μαζί σε αναπηρικό αμαξίδιο πιθανά την κόρη του γύρω στα 16. Και αυτή απόλυτα ευπρεπής και μάλλον αμήχανη κοίταζε τον κόσμο που έμπαινε φουριόζος. Αυτό που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση ήταν πως αντί να κάνουν οι άλλοι χώρο για τους ανθρωπους αυτούς και να τους διευκολύνουν, ήταν τουναντίον αυτοί που έκαναν στην άκρη έχοντας παράλληλα ενοχικό βλέμμα που έπιαναν χώρο. Το πιο θλιβερό όμως απ΄όλα ήταν τα βλέμματα των επιβατών. Εκεί έβλεπε κανείς μια απάθεια αλλά και μια υποτιθέμενη ”άνεση” απέναντι στο άτομο με αναπηρία. Ο πατέρας της που μάλλον τα έχει αντιληφθεί αυτά από πολύ νωρίς τράβηξε το καροστσάκι και έμεινε στην γωνιά. Στην επόμενη στάση κατέβηκαν. Μαζί με αυτούς και όλος ο συρφετός των βιαστικών, που δεν δίστασαν ακόμη και να πέσουν πάνω στην κοπελίτσα. Πως λέγεται αυτό? Μήπως κοινωνικός αποκλεισμός ή κάτι άλλο για τον κατά τα άλλα ευαίσθητο στις εκκλησιές και τα μνημόσυνα κόσμο?