Η μοναξιά του ασθενή

Παρατηρώ συχνά ότι οι ασθενείς τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουν το πρόβλημα υγείας μόνοι τους, μακριά από φίλους και γνωστούς. Αυτοί τις περισσότερες φορές είτε απουσιάζουν είτε αρνούνται να μπουν στην διαδικασία να συμπάσχουν από μια περίεργη αντίληψη του τύπου ” έχω τα δικά μου, θα φορτωθώ και του άλλου?” Κάποιες άλλες φορές ενστερνίζονται τις αόριστες φήμες για την υγεία του γνωστού ή φίλου τους και απλά φοβούνται να τον πλησιάσουν. Στο τέλος μένει μόνο μια κατ΄ανάγκη συμπόνοια που εκδηλώνεται με κατ΄ουσίαν υποκρικές συμπεριφορές. Ο ασθενής μένει συχνά μόνος με το πρόβλημά του. Όμως δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε μόνοι, αλλά εν κοινωνία. Μόνο αν σπάσουν τα κατεστημένα των στημένων συμπεριφορών θα προκύψει αυτό που αποκαλείται ”αλληλεγγύη”. Αλλιώς θα ισχύσει το λαθεμένο επιχείρημα ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μονάχοι.