O φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός. Συμβαίνει συχνά να πανικοβαλόμαστε επειδή τα νέα από τις ιαιτρικές εξετάσεις που κάναμε δεν είναι και τόσο καλά...
O φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός. Συμβαίνει συχνά να πανικοβαλόμαστε επειδή τα νέα από τις ιαιτρικές εξετάσεις που κάναμε δεν είναι και τόσο καλά, με αποτέλεσμα είτε να επιδεινώνεται κάποιο ήδη υπάρχον πρόβλημα υγείας είτε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποιο νέο πρόβλημα. Ως ασθενείς αντιμετωπίζουμε ως Θεό τον/την γιατρό, κρεμόμενοι στην κυριολεξία από τα χείλη τους ως προς το τι θα κάνουμε εφεξής.
Το δράμα είναι ότι περιοριζόμαστε στην εν λόγω δυσκολία και εκείνες τις πρώτες στιγμές δεν ζούμε ούτε πατάμε στο έδαφος. ”Και τώρα?” αναρωτιώμαστε. Δυστυχώς απάντηση δεν υπάρχει. Αυτό που σίγουρα θα μας βοηθούσε σημαντικά είναι να έχουμε ενδιαφέροντα και ενασχόληση με άλλα πράγματα. Η μέρα μας δηλαδή να είναι κλεισμένη. Με την γνώση και την Παιδεία μπορούμε να βοηθηθούμε σημαντικά αναφορικά με τις αντιδράσεις μας σε κάτι που σε τελευταία ανάλυση δεν είνια και ηύψιστη προτεραιότητα. Δεν λέω ότι η υγεία δεν είναι σημαντική αλλά καθημερινά συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω μας που θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση.
Πρέπει να στεκόμαστε με θάρρος απέναντι στο πρόβλημά μας, να είμαστε πανέτοιμοι να δεχθούμε χτυπήματα που όμως δεν είναι και τα μοναδικά. Υπήρχαν αρχαίοι πολιτισμοί που την ασθένεια την μετέτρεπαν σε δημιουργία και με τον τρόπο αυτό την αντιμετώπιζαν δραστικά. Στις κοινωνίες που ζούμε ο φόβος αποτελεί την ύψιστη μορφή αδράνειας και μη αντίδρασης. Κάτι πρέπει να κάνουμε για να δώσουμε νόημα στην ζωή που μας απομένει. Κια σίγουρα καλός σύμβουλος δεν είναι ο φόβος και ο πανικός.