Η ομηρία των ασθενών

Για ποια υγεία μιλάμε, αλήθεια, όταν μία και μόνο επίσκεψη στα δημόσια νοσοκομεία αρκεί για να καταγράψει κανείς το δράμα των ασθενών αλλά και την τιτάνια προσπάθεια γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού να καλύψουν τα τεράστια κενά?

Σε ποια ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών αναφερόμαστε, όταν ακόμη και τις τελευταίες σου στιγμές δεν σε αφήνουν να γευτείς την χαρά της ζωής, γεμίζοντας εικόνες το μυαλό σου? Η Υγεία στην Ελλάδα έχει καταντήσει - από πλευράς αξιοπρεπούς νοσηλείας - να είναι υπόθεση των ιδιωτικών νοσοκομείων και κατ΄επέκταση όλων αυτών που έχουν λαμβάνειν από τους ασθενείς και τα ασφαλιστικά ταμεία. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δεν έχει κανείς ιδιωτική ασφάλεια, ούτε που πλησιάζει.

Για ποια λοιπόν κατάσταση αναφερόμαστε όταν μιλάμε για τα προβλήματα των ασθενών, όταν τα δημόσια νοσοκομεία στενάζουν από τις ελλείψεις γιατρών και νοσηλευτών, όταν εξακολουθεί να χρειάζεται το απαραίτητο ”σπρώξιμο” για να βρει κανείς κρεββάτι και πάνω απ όλα ”φακελάκι” για να τύχει προνομιακής μεταχείρισης?

Κυβερνήσεις φεύγουν, κυβερνήσεις έρχονται, τα προβλήματα όμως παραμένουν και συχνά επιδεινώνονται. Η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, βέβαια, θα κάνει και πάλι τις δέουσες συναντήσεις με τους φορείς υγείας, για να δώσει διέξοδο στα προβλήματα.

Οι κινήσεις όμως είναι για το θεαθήναι. Πέρασαν δεκαετίες και η κατάσταση δεν άλλαξε. Απομένει να δούμε ποια γεγονότα θα ακολουθήσουν μετά και από την κατακόρυφη αύξηση των περιστατικών άσκησης βίας κατά γιατρών και νοσηλευτών από συγγενείς και φίλους ασθενών, όταν ο ένας στρέφεται κατά του άλλου αφού ουσιαστικά τα δημόσια νοσοκομεία υπολειτουργούν.

Οι ασθενείς είναι όμηροι μιας τραγικής κατάστασης που δεν λέει να σταματήσει. Όμηροι άστοχων πολιτικών για την περίθαλψη που έχει σοβαρές συνέπειες γενικότερα στην Υγεία.