Χάνοντας τον άνθρωπό μας αλλά διατηρώντας τον στην μνήμη

Η απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου με τις αναμνήσεις που τον συνοδεύουν δεν αντικαθίσταται εύκολα. Αυτό γίνεται μόνο στην περίπτωση που βλέπεις την κοινωνία διαφορετικά, που πονάς για τον καθένα, για το κάθε πλάσμα που φεύγει από την ζωή. Βέβαια εξαρτάται από την Παιδεία που έχεις και την πνευματική καλλιέργεια, που σε βοηθούν να κρατάς μια πανανθρώπινη στάση.

Η απώλεια του δικού μας ανθρώπου είναι μεν πολύ δύσκολη υπόθεση αλλά κάπου υπάρχει το παραθυράκι λύτρωσης από την στιγμή που αυτός ο αγαπημένος άνθρωπος παραμένει στην σκέψη μας και που μόνο η φυσική του παρουσία απουσιάζει.

Τα λόγια, οι συζητήσεις και οι διάλογοι με τον άνθρωπο αυτό λειτουργούν προστατευτικά στο αναμνησιακό μας τοπίο. Τρόπον τινα η ανάμνηση του δικού μας ανθρώπου διατηρείται σταθερή από την στιγμή που την φρεσκάρουμε με γεγονότα που ναι μεν έλαβαν χώρα στο παρελθόν, όμως έχουν διαχρονική ισχύ.

Τι θέλω να πω? Πως και μόνο η αληθινή σκέψη για τον δικό μας άνθρωπο που έφυγε τον συντηρεί στο μυαλό μας, διαιωνίζοντας την παρουσία του. Η δε ψυχή δεν μένει ανεπηρέαστη όταν αναμιμνησκόμαστε τις καίριες στιγμές.

Ο άνθρωπός μας δεν χάνεται ποτέ. Απλά δεν είναι παρών σα φιγούρα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τα λόγια του που εξακολουθούν να μας αγγίζουν. Ας σκεφθούμε λίγο διαφορετικά όχι για να απαλύνουμε τον πόνο αλλά για να τον έχουμε κοντά μας ολοένα και συχνότερα.