Μπαίνοντας στην θέση του ασθενή

Δεν θέλει και πολύ για να σκεφθείς το τί αισθάνεται ένας χρόνια πάσχων ασθενής, με πολλές εμπειρίες εισόδων και εξόδων από τα νοσοκομεία. Δεν χρειάζεται να ταλανίσεις το μυαλό σου για να μπεις στην θέση του, την ανασφάλεια που αισθάνεται, τις φοβίες αλλά και την μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει για να ξεφύγει από τον κλοιό των σκοτεινών σκέψεων.

Πόσες φορές δεν λύγισε από τις υποτροπές της ασθένειάς του, πόσες φορές δεν σκέφθηκε το σύντομο ετούτης της ζωής αλλά και πόσες φορές δεν χάρηκε τις στιγμές που συνήθως ο μέσος άνθρωπος δεν δίνει σημασία. Σε πολλά πράγματα εις ότι αφορά τον τρόπο σκέψης διαφέρει ο ασθενής από τον υγιή. Αντιλαμβανόμενος ότι η ζωή ανά πάσα στιγμή μπορεί να χαθεί, σπεύδει να γευτεί όσο το δυνατόν περισσότερα, να ανοίξει τις αγκάλες του στους χαμογελαστούς και αισιόδοξους ανθρώπους.

Πολλές φορές λοιπόν μπαίνει κανείς στην θέση του ασθενή. Αν μη τι άλλο αισθάνεται τότε τον Γολγοθά που ανεβαίνει καθημερινά αλλά και την αισιοδοξία που τον διακατέχει μετά το σοκ της ανακοίνωσης του προβλήματος. Γιατί να μην ερχόμαστε ολοένα και συχνότερα στην θέση του? Ποιος αποκλείει ότι θα ζούμε παντοτινά χωρίς προβλήματα υγείας και σκοτεινές σκέψεις? Κανείς, σας διαβεβαιώ. Αυτό που πρέπει να κάνουμε καθημερινά, είναι να μπαίνουμε στην θέση του, να φανταζόμαστε τι θα κάναμε αν αντιμετωπίζαμε παράλληλες δυσκολίες.

Κάπου εκεί ξυπνά μια μεγάλη αισιοδοξία για την ζωή, την μάθηση, την μόρφωση, την Παιδεία. Η δίψα για να ζήσουμε τα πάντα μέσα σε μια μέρα γιγαντώνεται. Πολλά μαθαίνει λοιπόν κανείς από μια ασθένεια. Και ακόμη περισσότερα όταν συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι παρά μία και μόνο στην στιγμή στην αιωνιότητα. Ας την χαρούμε λοιπόν χωρίς αναστολές και φοβίες.