lockdown

Είχα ξεκινήσει άλλα να γράφω αλλά με πρόλαβε το lock down…
Τόσες μέρες διαβάζω, κυρίως, για το πόσο δύσκολο και φοβερό είναι να meimoumespiti. Βομβαρδισμός από posts και συμβουλές για το πως θα αντέξουμε το σπίτι μας, την οικογένεια μας, τα παιδιά μας. Κωμικά posts για τα παιδιά μας τα τρομερά. Επικριτικά σχόλια για τις ανθρώπινες σχέσεις και την μαγειρική.
Μια μανία να γεμίσουμε τον χρόνο, να κάνουμε κάτι, να μην νοmeinoumespiti, να μην νοmeinoumemonoi.
Τι θα πάθουμε αν μείνουμε σπίτι μας? Τι θα πάθουμε αν περνούν οι μέρες μας με τα παιδιά μας, τον σύντροφο μας, την μοναξιά μας? Τα προβλήματα θα παραμείνουν τα ίδια, οι σκέψεις και τα όνειρα, το ίδιο.
Και γιατί δεν μας αρέσει ο χρόνος? Εμείς δεν παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε χρόνο? Δεν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε τίποτα? Δεν περνούμε «ποιοτικό» χρόνο με τους δικούς μας?
Τώρα λοιπόν έχουμε χρόνο. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Τώρα έχουν χρόνο όλοι. Ο κόσμος όλος.
Τώρα μπορούμε να κάνουμε αυτά που είχαμε γράψει στο trello και παρέμειναν εκκρεμότητες. Τι όχι?
Δεν θα τα κάνουμε?
Κακό είναι αυτό?
Γιατί πρέπει να τα κάνουμε? Γιατί πρέπει να γεμίσουμε τον χρόνο?
Γιατί δεν μπορούμε απλά να μην κάνουμε τίποτα?
Πολύ με έχει αγχώσει ότι πρέπει να κάνω τις ντουλάπες, να καθαρίσω την αποθήκη, να διαβάσω, να μάθω ξένες γλώσσες, να ακούσω μουσική, να παίξω επιτραπέζια παιχνίδια με τα παιδιά μου, να κάνω κάτι.
Δεν θέλω να κάνω τίποτα! Θέλω να ζήσω την λύπη μου και τους φόβους μου για όσα συμβαίνουν.
Θέλω να κάνω «ταβανοποίηση» και το ίδιο να κάνουν και τα παιδιά μου.
Κι αν βαριούνται, οκ είναι κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω. Όπως δεν μπορώ να πείσω τον γιο μου, να κάνει τα μαθήματα που στέλνει η δασκάλα του. Είναι δική του υποχρέωση να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του.
Ας απολαύσουμε το denkanotipota…