Επιστροφή στην κανονικότητα και αναλογία της τύχης

Η μάχη με την επιστροφή στην κανονικότητα δίδεται τις επόμενες δύο εβδομάδες, λοιπόν, με τους πολίτες να προσπαθούν να κρατηθούν στα σπίτια τους αλλά πάραυτα τις γιορτές του Πάσχα να μην μπορούν, κατά τα φαινόμενα, να δείξουν την πρέπουσα υπομονή.

Βέβαια, θα πει κανείς, είμαστε από τις χώρες που τα ποσοστά νοσούντων ή θανάτων από κορωνοιό είναι από τα λιγότερα και οι επιτυχίες που έχουμε καταγράψει σε σχέση με άλλες χώρες είναι εντυπωσιακές.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επειδή πήραμε έγκαιρα μέτρα, δείχνουμε ως πληθυσμός την ανάλογη ωριμότητα. Ξαφνικά όλοι θέλουν να βγουν περίπατο, όλοι σπεύδουν να κάνουν σωματική άσκηση, όλοι έχουν αρρώστους που πρέπει να επισκεφθούν, όλοι τώρα θυμούνται πως υπάρχουν και οι ηλικιωμένοι που θέλουν φροντίδα.

Δεν αρνείται κανείς ότι και αυτό συμβαίνει, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι κάποιοι ανεβαίνουν από καιρό τον Γολγοθά τους, ανάμεσα σε αυτούς πολλοί ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.

Η ένστασή μου όμως είναι σε σχέση με την συμπεριφορά και την πονηριά, το ”δε βαριέσαι” και όλα τα υπόλοιπα. Για τον δε περιορισμό της θρησκευτικής κατάνυξης στις εκκλησιές ουδείς λόγος, γιατί περί αυτού προέχει η ενσυναίσθηση και η αντίληψη του ποια και πόση αξία έχει η ζωή του διπλανού ενώπιον του Υπέρτατου όντος για όσους πιστεύουν.

Θέλω να πω, με λίγα λόγια, ότι οι θρησκόληπτοι δοκιμάζουν την υπομονή τους έναντι αυτού που πιστεύουν και όχι στους ναούς.

Φθάνουμε λοιπόν στην τελική φάση και όλοι αγωνιούμε για το αποτέλεσμα. Με ανησυχεί όμως και κάτι άλλο: Φαντάζεστε την ημέρα όπου θα αρχίσουν να αίρονται τα πρώτα μέτρα? Πιστεύει κανείς ότι θα συμμορφωθούν οι πάντες στις νέες οδηγίες?

Θέλω να πω με αυτό πως είναι ευχής έργον που η Ελλάδα δεν έχει μέχρι στιγμής την τύχη των άλλων χωρών της Ευρώπης. Είναι τέτοιο το σύστημα Υγείας που δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε ένα μικρό ποσοστό επιβάρυνσης όπως αυτό συμβαίνει σε Ιταλία, Ισπανία ή Γαλλία.

Ας κάνουμε λοιπόν ότι είναι να κάνουμε χωρίς αντιρρήσεις και αδιαφορία. Και κυρίως πάνω απ΄όλα να σκεφτόμαστε πάντα τι θα συνέβαινε αν είχαμε την τύχη των προαναφερόμενων χωρών.