Δημόσια Υγεία και ασθενείς

Κάθε προσωπική ιστορία είναι σεβαστή. Ακόμη και αυτοί που ως κατά φαντασίαν ασθενείς τραβιούνται κάθε λίγο και λιγάκι στα δημόσια νοσοκομεία, έχουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους από την παραμονή τους σε αυτά, να μιλήσουν για τις συνθήκες περίθαλψης και τους λόγους που τους ώθησαν να καταφύγουν εκεί, ως ύστατη κίνηση για να τους λυθούν οι απορίες.

Όλοι λίγο πολύ έχουμε να πούμε και από κάτι αναφορικά με την περίθαλψη, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, για όλους και για όλα. Αυτό που ξεχωρίζει, δεν είναι τόσο ο πόνος και η ανησυχία, παρά το μέγεθος του άγχους που μας διακατέχει κατά την νοσηλεία, σε μια χώρα όπου το εθνικό σύστημα Υγείας έχει παραλύσει και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, που παλεύουν να τα κρατήσουν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο.

Οι προσωπικές ιστορίες είναι πολλές, από τις ελλείψεις κλινών και κλινοσκεπασμάτων, μέχρι την απουσία χειριστών ειδικών μηχανημάτων που αγοράστηκαν με χρήματα του ελληνικού λαού. Από τις απίστευτες καθυστερήσεις για να χειρουργηθεί κανείς, μέχρι τα μετά από 6 μήνες ραντεβού για να μας δουν και να μας εξετάσουν.

Οι προσωπικές ιστορίες λοιπόν είναι αμέτρητες. Απομένει να δούμε πως και με ποιο τρόπο θα προασπίσει το επίσημο κράτος την Δημόσια Υγεία. Αν μπορεί πλέον να το κάνει.