Το πρόβλημα είναι μέσα μας

Στην αρχή δεν δίνουμε σημασία στις παράξενες εκδηλώσεις του χαρακτήρα μας. Με τον καιρό όμως και καθώς αυτές πολλαπλασιάζονται, το καμπανάκι μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Μας φταίνε όλα, δεν μας καλύπτει τίποτε, η δράση της φαντασίας υποχωρεί και μαζί με αυτήν και σημαντικό μέρος του θάρρους που έχουμε επιδείξει μέχρι τώρα. Αισθανόμαστε άρρωστοι και ανεπαρκείς, φοβόμαστε το κάθε τι, απογοητευόμαστε με το παραμικρό.

Πρόκειται για σύγχυση και δημιουργία πανικού λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών ζωής ή απλά μια ατολμία και ένα κενό στον χαρακτήρα μας που μας φέρνει σε αυτήν δυσάρεστη θέση? Είναι άραγε αναπόφευκτη η κατάληξη στην κατάθλιψη και την μόνιμη αγωνία?

Οι αιτίες είναι πολλές. Πάνω απ΄όλα όμως, η βασικότερη έχει να κάνει με το ότι δεν συζητάμε με τον εαυτό μας, έχουμε χάσει την επαφή με τις πράξεις μας, με την ίδια μας την σκέψη. Πιστεύω πως θα έπρεπε κάποτε να κάνουμε ένα μικρό διάλλειμμα. Να σκεφθούμε που βρισκόμαστε, να κάνουμε ένα πρώτο απολογισμό, να θυμηθούμε τον ξεχασμένο εαυτό μας. Αν αυτό γίνει πραγματικά, έχουμε πολλές πιθανότητες να συνέλθουμε. Αν όχι, θα κάνουμε πάλι βήματα οπισθοχώρησης.