Πίστη και δύναμη για το αύριο

Πρέπει να πιστέψει κανείς πως μπορεί να τα καταφέρει αλλιώς απειλείται από μια μόνιμη φοβία ότι δεν μπορεί μόνος του να τα βγάλει πέρα, μια ανασφάλεια που τον κατακτά και του κόβει τον δρόμο. Κάποτε όταν ασθένησα, ένοιωσα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, αισθάνθηκα να μην έχω αποθέματα δυνάμεων για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα υγείας που μου παρουσιάστηκε. Με τον καιρό όμως και μιας και η θεραπεία έπιασε, οχυρώθηκα πίσω από το πρόβλημά μου, μη αξιοποιώντας στο παραμικρό τις δυνατότητας αφύπνισης.Μ ελίγα λόγια το πρόβλημά μιυ έγινε σημαία, περιμένοντας άραγε από ποιον να μου αλλάξει αυτή την αντίληψη?

Λες και περίμενα το επόμενο χτύπημα, λες και όλη η ζωή ήταν το πρόβλημά μου, αφέθηκα στην αντιμετώπιση των παρενεργειών του. Μοιραία αυτό προκάλεσε νωθρότητα και αδράνεια, με τα αντανακλαστικά να ενεργοποιούνται μόνο όταν η ασθένεια ξυπνούσε. Η ζωή έχασε σταδιακά το ενδιαφέρον της, η μόνιμη σκέψη ήταν να αποφεύγω τις δυσκολίες και κακοτοπιές της καθημερινότητας και αυτό ήταν όλο. Μετά από κάποια χρόνια που μπήκα και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο ένοιωσα ότι κανείς δεν σε περίμενε, ούτε καν οι οικείοι σου. Η πίστη στις δυνατότητές μου άργησε να έρθει, τουναντίον ότι και να έκανα, περιβαλλόταν από ένα δίχτυ ανασφάλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό μου.

Τι συνάγεται από όλα αυτά? Ότι δεν πρέπει κανείς να μεμψιμοιρεί και να χτίζει πολιτείες στην άμμο. Τα χρόνια περνούν σα νερό και αυτό που μένει, είναι να εμπλουτίζει κανείς συνεχώς τις γνώσεις του αλλά και να μην χάνει λεπτό που να μην δημιουργεί. Δύσκολη υπόθεση αλλά αναγκαία. Η δε πίστη στον εαυτό μας δεν είναι παρά ο κανόνας και ο οδηγός για να πορευτούμε με ασφάλεια. Τα κενά που δεν αναπληρώνονται, είναι που δημιουργούν την ανασφάλεια. Κατά τα λοιπά, το να τακτοποιήσει κανείς τις υποθέσεις του παρελθόντος αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό βήμα. Κάποτε πρέπει να σπρώξουμε τον εαυτό μας σε δράση. Με δύναμη και πίστη σε αυτόν.