H μάχη του ασθενή και η συνειδητοποίηση της φθοράς

Αρχικά είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία καθώς μέχρι τώρα το σώμα δεν είχε νοσήσει. Η μη αποδοχή της φθοράς κάνει την εμφάνισή της πρώτα απ όλα. Στην συνέχεια, μετά το πρώτο σοκ, ακολουθεί η απορία αλλά και ο θυμός του τύπου ”γιατί σε μένα?” η οργή με τον φόβο μαζί. Σύντομα όμως έρχεται η αποδοχή, τουλάχιστον στα πρώτα της στάδια. Είναι η στιγμή όπου επαφιόμαστε στην κρίση του θεράποντος ιατρού, στην πρόγνωσή του αλλά και τα πρώτα καθησυχαστικά του λόγια. Ακούμε με πολύ προσοχή και προσπαθούμε να πιαστούμε από κάτι θετικό. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές ξεχνάμε τις δυνάμεις μας αλλά και το ψυχικό μας οπλοστάσιο. Έχουμε χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, η λογική δεν λειτουργεί.

Και όμως: αυτές τις στιγμές είναι που πρέπει να επιδείξουμε ψυχραιμία. Πρέπει να ανασυντάξουμε γρήγορα τις δυνάμεις μας και να μην αφήσουμε τον χρόνο ανεξέλεγκτο να μας εξαπατά. Ο χρόνος είναι πολύτιμος ακόμη και αυτές τις στιγμές. Πρέπει να μάθουμε για την ασθένεια αλλά πάνω απ΄όλα να μην λυγίσουμε. Τα ενδιαφέροντά μας πρέπει να συνεχιστούν, ο κόσμος δεν πρέπει να αλλάξει. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Η φθορά είναι μέρος της ζωής και από μία πλευρά, μια νέα εμπειρία. Όπως ο πόνος που πάντα διαδέχεται την χαρά. Αισθήματα είναι όλα αυτά που κάποτε τα βιώνουμε. Οι δε μάχες για την επιβίωση δεν σταματούν ποτέ.