Ας στηριχθούμε στα δικά μας πόδια!

Δεν θέλει και πολύ για να υπερβείς τα όρια. Δεν χρειάζεται μαι ολόκληρη ζωή για να διαπιστώσεις πως τα δεκανίκια χάνονται από την μια μέρα στην άλλη. Επίσης δεν παίζουμε με την ψυχολογία μας. Τα λέω όλα αυτά από προσωπική πείρα, επειδή συχνά εμπιστευόμαστε ανθρώπους που τελικά αποδεικνύεται πως είχαν άλλες προθέσεις.

Προσπαθεί κανείς ενίοτε να πείσει τον εαυτό του ότι όλοι όσοι είναι δίπλα του έχουν αγαθές προθέσεις. Αδυνατεί να πιστέψει πως κάπου φωλιάζει ο δόλος και η πονηριά. Με αυτή την αντιμετώπιση όμως τραυματίζεται εσωτερικά όταν αποδειχθεί το αντίθετο.

Ο άνθρωπος, λέω, είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Αυτό και μόνο αν πιστέψουμε, θα πάψουμε να αναρωτιόμαστε. Και με αυτό τον τρόπο θα αποφύγουμε την κατάθλιψη που καραδοκεί. Αν δεν θέλουμε να μπούμε σε οδυνηρές περιπέτειες, πρέπει κάποια μέρα να δούμε κατάματα την ζωή, να αδράξουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται και να στηριχθούμε στα δικά μας πόδια. Εξάλλου τι μένει στο τέλος? Οι τίτλοι ή ο εγωισμός? Τίποτε από τα δύο.