Θαρραλέοι ασθενείς ή αγωνιστές της ζωής

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ειδικά όταν βλέπω ανθρώπους με σπάνια νοσήματα, με πολλαπλούς όγκους, με μικρό ενίοτε προσδόκιμο όριο ζωής, ο τρόπος που αγωνίζονται να επιβιώσουν, το θάρρος που έχουν και η υπομονή με την οποία έχουν οπλιστεί.

Μου προξενεί μεγάλη επίσης εντύπωση που πολλοί άλλοι - μάλλον κατά φαντασίαν ασθενείς - διαμαρτύρονται με το παραμικρό, θεωρώντας πως όλοι πρέπει να είναι δίπλα τους. Αυτή η αντίθεση είναι που κάνει την διαφορά.

Συνήθως οι πρώτοι δεν θα σου πουν ποτέ τι τραβάνε στα νοσοκομεία, ίσως και να μην θέλουν να αποκαλύψουν τις συνθήκες για να μην θίξουν κανέναν για τον απλούστατο λόγο ότι σημασία πια για αυτούς έχει να ζήσουν την κάθε μέρα, να απολαύσουν την ζωή. Από την άλλη, οι διαμαρτυρόμενοι για το παραμικρό κραυγάζουν και οδύρονται, φοβούμενοι μη χάσουν τα κεκτημένα.

Οι πρώτοι, είναι οι αγωνιστές της ζωής. Οι δεύτεροι, απλά τοξικοί χαρακτήρες. Νηφαλιότητα από την μια, χωρίς λόγο οχλαβοή από την άλλη. Θάρρος από την μια, μεμψιμοιρία από την άλλη.