Στρες και συμβιβασμός

Αν μη τι άλλο το στρες είναι απώλεια σημαντικής δύναμης που έχει ως αποτέλεσμα την λήθη και την αφηρημάδα, την απομάκρυνση από τα τεκταινόμενα, την ίδια την παράκαμψη του εαυτού μας.

Η στρεσογόνα κατάσταση έχει να κάνει και με την μη αρέσκεια σε αυτό που κάνουμε ή που το κάνουμε καταναγκαστικά, αλλά και με την άρνηση ανταπόκρισης σε αιτήματα αποδοχής της φιλίας ή συμπαράστασης των άλλων, με προβαλλόμενη δικαιολογία ότι την κατάσταση αυτή την βιώνουμε σε προσωπικό επίπεδο.

Υπεισέρχεται λοιπόν ένα εγωιστικό στοιχείο που εμποδίζει την θεραπεία, διότι περί ψυχοσωματικής ασθένειας πρόκειται. Οι κοινωνίες ενώ παράγουν ανελέητα στρες και άγχος, δεν έχουν αντίδοτο παρά την πίστη και πεποίθηση για την εξελισσόμενη προβληματική τους κατάσταση.

Μου συμβαίνει επί χρόνια να μην μπορώ να συμβιβαστώ με όλο αυτό το ασθενικό κοινωνικό μοντέλο που βαφτίζει τους πάντες άρρωστους και περιθωριακούς όταν παρεκκλίνουν της κανονιστικής πορείας. Όμως το στρές είναι συνεψώς παρόν σε κάθε σου βήμα και προσπάθεια.

Σίγουρα υπάρχει κάποια λύση σε όλο αυτό: ο διάλογος με τον εαυτό μας και τους άλλους, η επικοινωνία και η καλοπροαίρετη διάθεση.

Χωρίς όμως τους συμβιβασμούς που πνίγουν αυτό που αποκαλούμε συχνά ως ”γούστο”. Γιατί η στρεσογόνος κατάσταση πηγάζει και από εκεί. Ας μάθουμε λοιπόν να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και ανεβάζουν την διάθεσή μας. Ίσως τότε οι αναγκαστικές οδηγίες και εντολές στην εργγσία και τις συναναστροφές μας να πέσουν στα μαλακά.