Σκέψεις στην μοναξιά και κρυφός πόθος για μια άλλη ζωή

Όντως το να βιώνεις τόσες μέρες τον ατομικό περιορισμό στο σπίτι σου δεν είναι δα και τόσο εύκολη υπόθεση. Εξαντλείς την υπομονή σου και δοκιμάζεις την θέληση για επικοινωνία και επαφή. Όμως σε κάθε περίπτωση και επειδή το καλοκαίρι πλησιάζει και ακόμη όλα είναι ρευστά, αξίζει μια ακόμη μεγάλη προσπάθεια για όλους εμάς που ανήκουμε στις ευπαθείς ομάδες για να μπορέσουμε μετά να επανέλθουμε στην κανονικότητα.

Πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου όλο αυτό το διάστημα, από το τι θα κάνω σε περίπτωση έξαρσης της ασθένειάς μου, μέχρι το πως θα μάθω να αντιδρώ σε πιθανό νέο χτύπημα υγείας. Το αυτοάνοσο νόησημα που έχω, με βάζει πάντα σε σκέψεις, τώρα δε πολύ περισσότερο.

Όμως με παρηγορεί τουλάχιστον το γεγονός ότι χιλιάδες άλλοι συνανθρωποί μου και συνασθενείς υπομένουν καρτερικά την εξέλιξη της κατάστασης. Υπάρχουν πολλοί άλλοι με πολύ πιο σοβαρά νοσήματα, άνθρωποι που στην κυριολεξία υποφέρουν πραγματικά. Τι μπορούν να πουν? Να ξεσηκώσουν τον κόσμο που δεν μπορούν να μετακινηθούν?

Όχι, ετούτες τις ώρες και στιγμές μετρά περισσότερο η σοφία, η ωριμότητα, η σοβαρή συζήτηση και επικοινωνία με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τι απομένει από αυτή τη ζωή? Ο πόθος για την συνάντηση με το ασυνείδητο, η τελετουργική ενδοσκόπηση, το να εντοπίζεις και να διορθώνεις όλα αυτά που σε ταλανίζουν εδώ και καιρό.

Προσωπικά, το κάνω καθημερινά. Εντοπίζω τις λάθος συμπεριφορές, εστιάζω στις ελλείψεις και τα κενά. Δεν αφήνω τον χρόνο να περάσει χωρίς να δημιουργώ κάτι καινούργιο για τον εαυτό μου. Αυτό αν το κάνει ο καθένας, ίσως μετά βγούμε διαφορετικοί από αυτή την τεράστια κρίση. Ίσως καταλάβουμε πως ζωή σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που κυνηγούσαμε καθημερινά ως τώρα.

Αυτός είναι και ο κρυφός μου πόθος όταν στέκομαι κάποιες στιγμές ακίνητος κοιτώντας τους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού μου αλλά αναλογιζόμενος πόσο το κόστος ζωής μειώνεται από την εσωτερική ανάγκη να ζήσουμε το πραγματικά διαφορετικό.