Ήταν μια διαφορετική ημερίδα. Ήταν ένας τόπος όπου παρεβρέθηκαν και πόνεσαν μαζί γιατροί, ψυχολόγοι, γονείς και εθελοντές. Το γεγονός και μόνο ότι...
Ήταν μια διαφορετική ημερίδα. Ήταν ένας τόπος όπου παρεβρέθηκαν και πόνεσαν μαζί γιατροί, ψυχολόγοι, γονείς και εθελοντές. Το γεγονός και μόνο ότι ομιλητής γιατρός λύγισε ενθυμούμενος παιδί που χάθηκε, έδωσε την ανθρώπινη διάσταση του θέματος, συγκινώντας όλους όσους κατέκλυσαν τον χώρο της ημερίδας. Όλοι μίλησαν για το παιδί, για την ψυχολογία του πριν το χειρουργείο, για τα στερεότυπα και τα στεγανά της ελληνικής κοινωνίας που εξακολουθεί να μην αποδέχεται με ευκολία το διαφορετικό. Όλοι μπροστά στο παιδί που ασθενεί στάθηκαν αμίλητοι, βγάζοντας γνήσια συναισθήματα. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς? Το παιδί με καρκίνο, με αναπηρία, με καρδιοπάθεια ή όποια άλλη ασθένεια δεν ζητά τίποτε άλλο από εμάς παρά την κατανόησή μας για την ανησυχία του, για το γεγονός και μόνο ότι από πολύ μικρή ηλικία επισκέπτεται τα νοσοκομεία. Το παιδί αυτό δεν θέλει τίποτε παραπάνω παρά την συμπαράστασή μας, ένα χάδι, μια γλυκειά κουβέντα, ένα χαμόγελο. Τα διδάγματα είναι λοιπόν πολλά. Άλλα τόσα και τα συναισθήματα αλληλεγγύης προς τις οικογένειες με ασθενή παιδιά. Τα παιδιά αυτά δεν πρέπει να τα λυπούμαστε αλλά να τα βοηθούμε. Δεν πρέπει να τα απομονώνουμε αλλά να συνδράμουμε ουσιαστικά στην επανένταξή τους . Και ας συνεχίζουν οι διακρίσεις και τα στερεότυπα. Και ας αφήνεται μια ολόκληρη κοινωνία χωρίς εκπαίδευση απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Η όψη τους και μόνο είναι αρκετή για να μας δώσει το απαραίτητο θάρρος για την συνέχεια. Και κάποτε που θα ενηλιωθούν θα θυμούνται πως κάποιοι φρόντισαν για αυτά. Σας ευχαριστούμε όλους.