Καταλαβαίνουμε πόσο δυσκολεύει τα παιδιά με υπερκινητικές διαταραχές, η συνεχής απαίτηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να ενεργοποιούν και να δραστηριοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο, να συνεργάζονται, να τηρούν κανόνες λεκτικούς και σημασιολογικούς, να ακολουθούν συγκεκριμένες μνημονικές οδηγίες, να προσαρμόζονται συνεχώς σε νέες απαιτήσεις, να απαντούν και να συγκρατούν μακροσκελή κείμενα, κατά γράμμα και κατά σειρά, και εν γένει να διατηρούν ενεργή την αναπαράσταση λεκτικών ερεθισμάτων.

Με αυτόν τον τρόπο βέβαια γίνεται πασιφανής η μεγάλη αδυναμία του σύγχρονου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να δημιουργήσει ειδικά προγράμματα με ερεθίσματα, κατά την ώρα της διδασκαλίας, τα οποία να απευθύνονται και στο δεξί ημισφαίριο, δηλαδή και στα παιδιά τα οποία έχουν υπερκινητικές ή άλλες απλές διαταραχές ελλειμματικής προσοχής, έτσι ώστε να μπορούν και αυτά να αφομοιώνουν με το δικό τους τρόπο αλλά και να είναι πολύ περισσότερο ενεργά και συμμετοχικά στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Έχει βρεθεί ότι τα παιδιά με ΔΕΠ/Υ-(Ελλειμματική Προσοχή-Υπερκινητικότητα μέσα στην εκπαιδευτική πράξη- έχουν την τάση να συλλαμβάνουν πολύ περισσότερα ερεθίσματα -αλλά ταυτόχρονα -όσον αφορά τη χρονική διάσταση.

Κατά συνέπεια ο χρόνος που χρειάζονται προκειμένου να ανακαλέσουν το γνωστικό αντικείμενο είναι μεγαλύτερος από το χρόνο που χρειάζονται τα μη υπερκινητικά παιδιά, στην ίδια εκπαιδευτική διαδικασία.


Ειδήσεις υγείας σήμερα
Εορταστικές ημέρες διατροφής: Δες το αλλιώς
Κίρρωση ήπατος: Όσα πρέπει να γνωρίζετε
Γιατί υπάρχει τόσο στρες στις γιορτές