Υπέρταση: Πτώσεις και κατάγματα μετά την έναρξη ή εντατικοποίηση της θεραπείας

Οι εξειδικευμένες εταιρείες συνιστούν τη συνέχιση της αντιυπερτασικής αγωγής ακόμη και στην τρίτη ηλικία. Ωστόσο, εάν αλλάξει η φαρμακευτική αγωγή ή εάν ξαναρχίσει η θεραπεία, μπορεί γρήγορα να προκύψουν προβλήματα, όπως δείχνει μελέτη σε πολύ ηλικιωμένους ενοίκους γηροκομείου στο περιοδικό "JAMA Internal Medicine".

Ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, η θεραπεία της αρτηριακής πίεσης μπορεί να προστατεύσει τους ασθενείς από τις συνέπειες της υπέρτασης, όπως το εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η μελέτη STEP έδειξε πρόσφατα ότι η μείωση της συστολικής αρτηριακής πίεσης σε μια τιμή-στόχο 100-130 mm Hg μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο θανάτου στους ηλικιωμένους. Οι κατευθυντήριες γραμμές συνιστούν, επομένως, εντατική μείωση της αρτηριακής πίεσης ακόμη και στην τρίτη ηλικία.

Ωστόσο, υπάρχουν επίσης κίνδυνοι στην τρίτη ηλικία, συμπεριλαμβανομένης της ορθοστατικής υπότασης, δηλαδή της απότομης πτώσης της αρτηριακής πίεσης όταν το σώμα βρίσκεται σε όρθια στάση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή πτώση, η οποία συχνά οδηγεί σε κάταγμα οστού στους ηλικιωμένους. Σε μεγάλη ηλικία, αυτό μπορεί να είναι μια απειλητική για τη ζωή επιπλοκή.

Ο Chintan Dave από το Πανεπιστήμιο Rutgers στο New Brunswick/New Jersey και οι συνεργάτες του απεικονίζουν τον κίνδυνο σε μια ανάλυση 12.942 πολύ ηλικιωμένων ενοίκων γηροκομείου που ξεκίνησαν ή ενέτειναν την αντιυπερτασική αγωγή σε μέση ηλικία 78,2 ετών.

Για τους περισσότερους ασθενείς, αυτά δεν ήταν τα μόνα φάρμακα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν πτώσεις: το 54,1% είχε λάβει οπιοειδή, το 12,9% μυοχαλαρωτικά, το 34,2% βενζοδιαζεπίνες και το 11,3% ηρεμιστικά όπως η ζολπιδέμη. Επιπλέον, το 33,0% έπασχε από οστεοαρθρίτιδα και το 55,7% από άνοια, η οποία επίσης αυξάνει τον κίνδυνο πτώσης.

Μάλιστα, τα δύο τρίτα των ηλικιωμένων είχαν ήδη υποστεί μία ή περισσότερες πτώσεις, μία στις τέσσερις από τις οποίες είχε συμβεί τουλάχιστον 30 ημέρες πριν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οποιαδήποτε αλλαγή στη φαρμακευτική αγωγή υψηλής πίεσης μπορεί να προκαλέσει νέα πτώση. Ο Dave ερεύνησε 246 σοβαρές πτώσεις τις πρώτες 30 ημέρες στα ηλεκτρονικά ιατρικά αρχεία, 46 από τις οποίες κατέληξαν σε κατάγματα.

Συγκοπή εμφανίστηκε σε 135 ηλικιωμένους και 52 υπέστησαν άλλους τραυματισμούς εκτός από κατάγματα, όπως τραυματική εγκεφαλική βλάβη.

Σε μια ανάλυση ροπής που αντιστοιχούσε κάθε ηλικιωμένο με αλλαγή στη φαρμακευτική αγωγή υπέρτασης με τέσσερις άλλους ηλικιωμένους με παρόμοια χαρακτηριστικά, ο Dave διαπίστωσε αναλογία κινδύνου 2,42 (95% διάστημα εμπιστοσύνης 1,43-4,08) για κατάγματα της λεκάνης, του ισχίου, του βραχιονίου, της ωλένης ή της κερκίδας.

Ο υπερβολικός κίνδυνος ήταν 3,12 συμβάντα ανά 100 ανθρωποέτη (0,95-6,78). Στον διευρυμένο ορισμό έκβασης, ο οποίος περιλαμβάνει τη νοσηλεία για τραυματική εγκεφαλική βλάβη και άλλα λιγότερο συχνά κατάγματα στην περιοχή των πλευρών, του στέρνου, του θώρακα και της οσφυϊκής μοίρας, ο Dave διαπίστωσε επίσης έναν εξαιρετικά σημαντικό λόγο κινδύνου 2,30 (1,44-3,69).

Ο κίνδυνος σοβαρών πτώσεων που απαιτούν νοσηλεία ή επίσκεψη στα επείγοντα περιστατικά ήταν επίσης σημαντικά αυξημένος με αναλογία κινδύνου 1,80 (1,53-2,13), όπως και ο κίνδυνος συγκοπής (αναλογία κινδύνου 1,69- 1,30-2,19).

Τα περιστατικά συνέβησαν κατά μέσο όρο 18,2 ημέρες μετά την έναρξη ή την αλλαγή της φαρμακευτικής αγωγής, γεγονός που υποδηλώνει μια σχέση με τη φαρμακευτική αγωγή (την οποία, μια αναδρομική ανάλυση βάσης δεδομένων δεν μπορεί να αποδείξει).

Οι κάτοικοι οίκων ευγηρίας με άνοια (λόγος κινδύνου 3,28; 1,76-6,10) και συστολική αρτηριακή πίεση 140 mm Hg ή υψηλότερη (λόγος κινδύνου 3,12; 1,71-5,69) ή διαστολική αρτηριακή πίεση 80 mm Hg ή υψηλότερη (λόγος κινδύνου 4,41; 1,67-11,68) κινδύνευαν ιδιαίτερα.

Οι ασθενείς που δεν είχαν λάβει προηγουμένως αντιυπερτασικά φάρμακα διέτρεχαν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο, με λόγο κινδύνου 4,77 (1,49-15,32).

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι δεν είναι οι χαμηλές τιμές της αρτηριακής πίεσης, αλλά η μεγαλύτερη μείωση της αρτηριακής πίεσης σε αυτούς τους ασθενείς που ευθύνεται για την ορθοστατική υπόταση