Μεταμοσχευμένοι ανέβηκαν στον Όλυμπο με τους γιατρούς τους για ένα μήνυμα ζωής

Πρόσφατα ο 38χρονος Γιώργος Καμαράκης δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον θεράποντα ιατρό του, Ιωάννη Μπάτση. «Σκέφτομαι να κάνουμε κάτι δυνατό: να ανέβουμε μαζί στον Όλυμπο. Είσαι μέσα;», τον ρώτησε ο αιματολόγος του νοσοκομείου «Γ.Παπανικολάου», με τον ίδιο να απαντά, χωρίς δισταγμό «Φυσικά, μαζί σου πάω παντού». Οι δυο τους διατηρούν πλέον μια σχέση στενής φιλίας, έπειτα από την πλήρη ίαση του νεαρού πυροσβέστη και πρώην διαιτητή ποδοσφαίρου από την Ξάνθη, που διαγνώστηκε σε ηλικία 25 ετών με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία και χρειάστηκε να υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Στην κορυφή «Στεφάνι», ή αλλιώς «Θρόνο του Δία», σε υψόμετρο 2.900 μέτρων, ο ίδιος είχε την ευκαιρία να αναστοχαστεί και να μοιραστεί κοινές εμπειρίες με ασθενείς που πέρασαν την ίδια περιπέτεια υγείας. Πέντε μεταμοσχευμένοι και τρεις γιατροί, μαζί με μια νοσηλεύτρια και έναν οδηγό βουνού, «κατέκτησαν» τον Όλυμπο και εξέπεμψαν από εκεί το μήνυμα για τη δωρεά μυελού των οστών, που δίνει δεύτερη ευκαιρία ζωής. Ο Γιώργος διηγείται την ιστορία του στο iatronet.gr, με μοναδικό στόχο να διαδώσει το μήνυμα σε περισσότερους.

Το σοκ της διάγνωσης και ο Γολγοθάς της θεραπείας

Στα μέσα Νοεμβρίου του 2011, ο Γιώργος Καμαράκης ήταν 25 ετών, όταν εντόπισε ένα εξόγκωμα σε λεμφαδένα και πήγε να κάνει εξετάσεις. Εκτός από μάχιμος πυροσβέστης, ήταν τότε διαιτητής ποδοσφαίρου, που μόλις είχε μπει στους πίνακες της Β Εθνικής, με προοπτικές ανέλιξης. Οι εξετάσεις έδειξαν οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.

Μετά το σοκ της διάγνωσης ακολούθησε ένας θεραπευτικός Γολγοθάς 1,5 έτους, με χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, φωτοθεραπείες, πλασμαφαιρέσεις, στο νοσοκομείο «Γ.Παπανικολάου». Ο θεράπων γιατρός του τον ενημέρωσε πως για την πλήρη ίαση θα χρειαζόταν μεταμόσχευση μυελού των οστών. Οι εξετάσεις που έκαναν οι γονείς, ο αδελφός και κάποιοι φίλοι του δεν έδειξαν ικανά ποσοστά ιστοσυμβατότητας και έτσι μπήκε στην παγκόσμια τράπεζα. Εννέα μήνες μετά, χτύπησε το τηλέφωνο και τον ενημέρωσαν πως είχε βρεθεί συμβατός δότης στην Αμερική.

«Δεν γνωρίζω ποιος είναι και δυστυχώς δεν θα μάθω ποτέ, αν και θα το ήθελα πολύ, γιατί το πρωτόκολλο της Αμερικής είναι διαφορετικό από αυτό της Ευρώπης και δεν επιτρέπει επικοινωνία ούτε μετά από συναίνεση», λέει ο Γ.Καμαράκης και προσθέτει: «Το μόνο που ξέρω είναι πως είναι άνδρας, 30 ετών όταν έγινε η μεταμόσχευση. Εκείνος ξέρει ότι έχει δώσει μυελό σε έναν 26χρονο τότε λήπτη στην Ελλάδα, ενώ λαμβάνει κάθε μήνα μια ανώνυμη αναφορά, μέσω επικοινωνίας από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, με την οποία μαθαίνει για την πορεία της υγείας μου».

Η μεταμόσχευση και οι παρενέργειες

Η μεταμόσχευση έγινε στις 30 Ιανουαρίου του 2013 και πήγε καλά, αλλά δεν έλλειψαν οι παρενέργειες, κυρίως λόγω της λεγόμενης νόσου του μοσχεύματος έναντι ξενιστή, κατά την οποία τα μεταμοσχευμένα κύτταρα βλέπουν το σώμα του λήπτη ως ξένο και του επιτίθενται. «Ο γιατρός μου είπε πως έχω βγάλει όποια παρενέργεια μπορεί να εμφανίσει κάποιος», αναφέρει. Το αποκορύφωμα ήταν το Νοέμβριο του ίδιου έτους, όταν προσβλήθηκε από έναν σπάνιο μύκητα, που τον χτύπησε στο μάτι και στοίχισε τελικά την απώλεια του ενός οφθαλμού. «Αποφασίστηκε η ολική εξόρυξη οφθαλμού, ώστε να καθαριστεί καλύτερα και να αποφύγουν τα χειρότερα, καθώς ο μύκητας θα έφτανε στον εγκέφαλο. Παρά το σοκ της απώλειας του ματιού, και εδώ με έσωσε ο γιατρός μου, που αν δεν έβλεπε τον κίνδυνο και δεν έκανε άμεσες ενέργειες, δεν θα μιλούσαμε τώρα», λέει ο 38χρονος.

Όταν όλα πέρασαν, ο ίδιος ενημέρωσε τον γιατρό του ότι θέλει να προχωρήσει στη ζωή του και να κάνει οικογένεια, ζητώντας του την άδεια να προσπαθήσει, χρησιμοποιώντας το γενετικό υλικό που είχε κρατήσει με κρυοσυντήρηση σπέρματος πριν από τις χημειοθεραπείες. Πήρε το πράσινο φως και απέκτησε δύο γιους, τον Παναγιώτη – Ιωάννη και τον Χριστόφορο,  8,5 και 3,5 ετών σήμερα. Το δεύτερο όνομα του πρωτότοκου, δόθηκε προς τιμήν του γιατρού του, Ιωάννη Μπάτση.

Η ανάβαση στον Όλυμπο και το μήνυμα

Ο Γιώργος Καμαράκης υπηρετεί στην Πυροσβεστική, σε υπηρεσία γραφείου, διευθύνοντας μια γραμματεία, ενώ η απώλεια ματιού τον υποχρέωσε να σταματήσει την διαιτητική καριέρα.

Η ανάβαση στον Όλυμπο αποδείχτηκε ιδιαίτερα προκλητικό και δύσκολο εγχείρημα, εξαιτίας και της ολικής αρθροπλαστικής ισχίων στην οποία υποβλήθηκε πριν από μερικά χρόνια, λόγω νέκρωσης τύπου οστεοαρθρίτιδας, που οφείλεται στην υπερβολική κορτιζόνη. «Κάποιος είπε πως τον Όλυμπο τον ανεβαίνεις περισσότερο με την ψυχή και την καρδιά, παρά με τα πόδια. Κάπως έτσι το έκανα κι εγώ», παρατηρεί, προσθέτοντας πως περισσότερη σημασία έχει το μήνυμα.

«Το κάναμε για να καταδείξουμε αφενός ότι υπάρχει ζωή μετά από αυτό και αφετέρου ότι ο εθελοντής δότης δίνει σε κάποιον μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή», αναφέρει, παροτρύνοντας όποιον μπορεί να δηλώσει εθελοντής. «Πρέπει να ξέρει ο κόσμος ότι αυτό που δίνουμε είναι αίμα, είναι υπερβολικά σπάνια η περίπτωση που γίνεται παρακέντηση πλέον. Και η ποσότητα αυτού του αίματος είναι σχεδόν το 1/5 του ασκού της αιμοδοσίας. Εκείνο το λίγο είναι σωτήριο», τονίζει.

Παράλληλα, στέλνει μήνυμα ενθάρρυνσης στους ασθενείς που βρίσκονται σήμερα σε στάδιο θεραπείας και ζουν σε αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. «Ήθελα να τους πω ότι ναι, υπάρχει ζωή μετά από αυτό. Εγώ έκανα μια πανέμορφη και υγιή οικογένεια μετά από αυτό, έχω μια γυναίκα που μου στάθηκε βράχος από την πρώτη ως την τελευταία μέρα και δύο παιδάκια», υπογραμμίζει και καταλήγει: «Κι αυτό χάρη σε έναν εθελοντή που έκανε μια πράξη αλτρουισμού και δεν θα γνωρίσω ποτέ για να τον ευχαριστήσω. Ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει εθελοντής και μπορεί να σώσει μια ζωή».