Καρδιακή προσβολή: Οι β-αναστολείς συνδέονται με κατάθλιψη στη μετεγχειρητική φροντίδα

Τα οφέλη των β-αναστολέων στη μετεγχειρητική φροντίδα των ασθενών που έχουν υποστεί καρδιακή προσβολή, τα οποία αποτελούν πρότυπο εδώ και μισό αιώνα, αμφισβητούνται ολοένα και περισσότερο. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση "European Heart Journal", στα μειονεκτήματα της θεραπείας θα μπορούσε να περιλαμβάνεται η αύξηση της κατάθλιψης.

Οι β-αναστολείς προστατεύουν την καρδιά από την "ορμόνη του στρες" αδρεναλίνη. Στο παρελθόν, αυτό έχει σώσει τη ζωή πολλών ασθενών των οποίων ο καρδιακός μυς έχει υποστεί βλάβη από καρδιακή προσβολή. Σήμερα, η ταχεία διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI) με την εμφύτευση ενός στεντ συχνά καταφέρνει να διατηρήσει την αντλητική λειτουργία της καρδιάς.

Πολλοί καρδιολόγοι αναρωτιούνται, επομένως, αν αυτοί οι ασθενείς χρειάζονται β-αναστολείς ή αν η συνταγογράφησή τους στο πλαίσιο της παρακολούθησης θα μπορούσε στην πραγματικότητα να βλάψει τους ασθενείς.

Πριν από δέκα χρόνια, ο Sripal Bangalore από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και οι συνεργάτες του κατέληξαν στο συμπέρασμα σε μια μετα-ανάλυση στο "American Journal of Medicine" ότι οι β-αναστολείς στην εποχή της θεραπείας επαναιμάτωσης μειώνουν τον κίνδυνο νέου εμφράγματος και ανακουφίζουν τα συμπτώματα της στηθάγχης.

Ωστόσο, θα μπορούσαν να προωθήσουν την ανάπτυξη καρδιακής ανεπάρκειας και να αυξήσουν τον κίνδυνο καρδιογενούς σοκ. Το συνολικό ισοζύγιο για τους β-αναστολείς θα μπορούσε τότε να είναι αρνητικό. Το ερώτημα διερευνάται επί του παρόντος σε μια σειρά τυχαιοποιημένων δοκιμών, όπως οι DANBLOCK στη Δανία, BETAMI στη Νορβηγία, REBOOT στην Ισπανία και την Ιταλία, SMART DECISION στη Νότια Κορέα, AβYSS στη Γαλλία και ABBREVIATE στον Καναδά.

Τα αποτελέσματα της μελέτης REDUCE-AMI που διεξήχθη στη Σουηδία, την Εσθονία και τη Νέα Ζηλανδία παρουσιάστηκαν την άνοιξη στο ετήσιο συνέδριο του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας στην Ατλάντα. Στη μελέτη, 5.020 ασθενείς με κλάσμα εξώθησης της αριστερής κοιλίας άνω του 50% μετά από PCI τυχαιοποιήθηκαν για παρακολούθηση με ή χωρίς β-αναστολείς.

Όπως ανέφερε η ομάδα με επικεφαλής τον Tomas Jensbeg από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Στοκχόλμης, 199 ασθενείς (7,9 %) στην ομάδα των β-αναστολέων υπέστησαν νέο έμφραγμα ή πέθαναν για οποιονδήποτε λόγο στα επόμενα 3,5 χρόνια, σε σύγκριση με 208 ασθενείς (8,3 %) στην ομάδα σύγκρισης χωρίς β-αναστολείς. Ο λόγος κινδύνου (HR) 0,96 με διάστημα εμπιστοσύνης (CI) 95 % από 0,79 έως 1,16 δεν ήταν σημαντικός και επομένως το όφελος των β-αναστολέων δεν αποδείχθηκε.

Ο Philip Leissner από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα παρουσιάζει τώρα τα αποτελέσματα από μια υποομάδα της μελέτης REDUCE-AMI, η οποία διεξήχθη σε οκτώ τοποθεσίες στη Σουηδία. Αντικείμενο της μελέτης ήταν η ποιότητα ζωής των ασθενών. Ένα από τα ερωτηματολόγια ήταν η "Hospital Anxiety and Depression Scale" (HADS) για τα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης.

Οι ασθενείς ερωτήθηκαν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους ξανά μετά από 6 έως 10 εβδομάδες και μετά από 12 έως 14 μήνες. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, το 27% των ασθενών υπέφερε από άγχος - όπως είναι λογικό. Κατά την πρώτη εξέταση παρακολούθησης, το άγχος είχε υποχωρήσει σε πολλούς ασθενείς και μετά από ένα έτος η βαθμολογία HADS είχε μειωθεί περαιτέρω.

Το 14% των ασθενών είχαν υποφέρει από κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους. Η διάθεση των ασθενών που δεν έπαιρναν β-αναστολείς βελτιώθηκε τις επόμενες εβδομάδες και μήνες.

Αντίθετα, οι ασθενείς που έλαβαν β-αναστολείς παρουσίασαν αύξηση της κατάθλιψης κατά τις πρώτες εβδομάδες, ιδίως εάν δεν είχαν λάβει β-αναστολείς πριν από το έμφραγμα. Στους ασθενείς που έλαβαν προθεραπεία, το HADS δεν μεταβλήθηκε σχεδόν καθόλου.

Ο Leissner συμπεραίνει από αυτό ότι οι β-αναστολείς αυξάνουν τον κίνδυνο κατάθλιψης τις πρώτες εβδομάδες μετά από καρδιακή προσβολή.

Ωστόσο, ο κίνδυνος είναι περιορισμένος. Ο Leissner δίνει συντελεστή βήτα 0,48, ο οποίος αντιστοιχεί σε χαμηλή δραστικότητα. Κατά τη δεύτερη εξέταση παρακολούθησης, η κατάθλιψη είχε υποχωρήσει και πάλι, αν και ο συντελεστής βήτα 0,41 εξακολουθούσε να είναι σημαντικός.

Ο Leissner συμβουλεύει τους καρδιολόγους να προσέχουν πάντα για την αύξηση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων όταν ξεκινούν και συνεχίζουν συστηματικά τη θεραπεία με β-αναστολείς.