Ο χρυσοχόος που διασώζει δάχτυλα πολιτών στο νοσοκομείο Βόλου

Ο Βασίλης Ηλιόπουλος (φωτογραφία κάτω) διατηρεί χρυσοχοείο στο κέντρο του Βόλου, αλλά είναι περισσότερο γνωστός στην κοινωνία και στις Αρχές της πόλης για την εθελοντική του προσφορά και την συμμετοχή του σε δεκάδες επιχειρήσεις διάσωσης, μεταξύ άλλων στα Τέμπη και στην κακοκαιρία Daniel.

Ανάμεσα στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στις οποίες καλείται να συνδράμει είναι το κόψιμο και η αφαίρεση μεταλλικών δαχτυλιδιών από πρησμένα δάχτυλα πολιτών. Συνδυάζοντας τις ιδιότητες του χρυσοχόου και του εθελοντή διασώστη, μόνο τον τελευταίο μήνα χρειάστηκε να σπεύσει δύο φορές με ειδικό εξοπλισμό στα Επείγοντα του "Αχιλλοπούλειου" νοσοκομείου Βόλου για κοσμήματα που απειλούσαν ακόμα και με απώλεια δαχτύλων, ενώ το ίδιο έχει χρειαστεί να κάνει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Όπως διευκρινίζει, σε όλες τις περιπτώσεις τα δαχτυλίδια είναι ατσάλινα και όχι από χρυσό ή ασήμι που ως μαλακά μέταλλα μπορούν να κοπούν εύκολα με απλά εργαλεία. Για το κόψιμό τους χρειάζεται προσεκτικός χειρισμός μικρού τροχού με ειδικό δισκάκι που περιέχει διαμάντια.

Στο πιο πρόσφατο περιστατικό, τον κάλεσε μια χειρουργός των ΤΕΠ το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας. "Πήγα στο νοσοκομείο και βρήκα μια γυναίκα με το δάχτυλο πρησμένο και το ατσάλινο δαχτυλίδι να έχει φτάσει από τη μέσα πλευρά μέχρι το κόκκαλο. Είχε μείνει μόνο το δέρμα", λέει στο iatronet.gr. Ο χρυσοχόος χρειάστηκε να επιχειρήσει στο επάνω μέρος του δαχτύλου.

"Ανάμεσα στο δαχτυλίδι και στο δέρμα πέρασα τα λαμάκια που έχω φτιάξει, πλαστικά για μόνωση και ένα ασημένιο για προστασία, και με προσεκτικές κινήσεις άρχισα να τροχίζω. Την ίδια ώρα μια νοσηλεύτρια έριχνε νερό με έναν ορό, για να κατεβάζει την θερμοκρασία που αναπτύσσεται λόγω της τριβής διαμαντοτροχού και ατσαλιού", σημειώνει. Ο εθελοντής χρειάστηκε να κόψει το δαχτυλίδι σε δύο σημεία, ώστε να αφαιρεθεί ένα τμήμα του και στη συνέχεια να ανοίξει με πένσα το υπόλοιπο για να απελευθερώσει το δάχτυλο της γυναίκας. Η τελευταία δέχτηκε τις πρώτες βοήθειες, ελέγχθηκε από χειρουργό και αποχώρησε για το σπίτι της. Το ίδιο έγινε και ένα μήνα νωρίτερα, όταν ο χρυσοχόος είχε κληθεί στις 4 τα ξημερώματα για την αφαίρεση πάλι ενός ατσάλινου δαχτυλιδιού που απειλούσε το δάχτυλο ενός άνδρα.

Όπως λέει ο κ. Ηλιόπουλος πολλές φορές το πρήξιμο οφείλεται σε μικροτραυματισμούς και σε μόλυνση των δαχτύλων που προκαλείται από υπολείμματα απορρυπαντικών που μένουν ανάμεσα στο δάχτυλο και στο κόσμημα.

Ο ίδιος έχει κληθεί στο παρελθόν να αφαιρέσει ένα ατσάλινο ρουλεμάν που είχε σφηνώσει στο δάχτυλο ενός εφήβου κατά τη διάρκεια παιχνιδιού, με τους γιατρούς να τον καλούν επειγόντως στις 3:30 τα ξημερώματα, λέγοντάς του ότι το εξάρτημα είχε σταματήσει τη ροή του αίματος και ως το πρωί υπήρχε κίνδυνος το παιδί να χάσει το δάχτυλο.

Πριν από ένα χρόνο βρέθηκε στη θέση να καταγγείλει δημόσια το νοσοκομείο, γιατί αντί να τον καλέσουν στα ΤΕΠ έστειλαν στο …χρυσοχοείο του μια έφηβη με τη μητέρα της που αντιμετώπιζε παρόμοιο πρόβλημα. "Τις είπαν να πάνε ή στην πυροσβεστική ή στο μαγαζί μου. Στην πυροσβεστική δεν μπορούσαν να το βγάλουν και ήρθαν σε μένα. Κατήγγειλα τους γιατρούς γιατί όταν με καλούν στο νοσοκομείο υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές που θα επέμβουν αν συμβεί οτιδήποτε. Τους ρώτησα, τι θα έκανα αν το κοριτσάκι λιποθυμούσε";

Οι διασώσεις πολιτών και η εμπειρία των Τεμπών

Ο Βασίλης Ηλιόπουλος είναι επί δεκαετίες εθελοντής διασώστης και μέλος της Λέσχης Ειδικών Δυνάμεων. Έχει στο ενεργητικό του, μεταξύ άλλων δύο διασώσεις ατόμων με καρδιακές ανακοπές, τους οποίους επανέφερε με ΚΑΡΠΑ και απνιδώσεις στο κολυμβητήριο και στο κέντρο του Βόλου, αντίστοιχα.

Έχει βιώσει πολύνεκρες τραγωδίες, όπως η συντριβή του C-130 με 63 θύματα στο Όρος Όθρυς το 1991, έχει κληθεί να ανασύρει άψυχα σώματα αλιέων από τη θάλασσα, αλλά το γεγονός που τον σημάδεψε περισσότερο είναι η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, πριν από δύο χρόνια. "Βγάζαμε ανθρώπους από τα βαγόνια όλη τη νύχτα. Έχω μάθει να διαχειρίζομαι παρόμοιες καταστάσεις και να μην τις παίρνω μαζί μου. Εκεί όμως δεν μπόρεσα να διαχειριστώ όταν ξημέρωνε και μας πλησίαζαν γονείς με μια φωτογραφία στα χέρια για να μας ρωτήσουν αν είδαμε τα παιδιά τους. Τι να τους πεις; Ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει", εξομολογείται.