Άγνωστες λέξεις ο ‘πόνος’ και η ‘ευαισθησία’ στην Υγεία

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΥ

‘Η μη ανακούφιση από τον πόνο θεωρείται εγκληματική αμέλεια και η εγκατάλειψη ενός ατόμου στον πόνο του, είναι έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο’.

Η ξεκάθαρη αυτή θέση έχει δημοσιοποιηθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αποδίδοντας ρητά ότι η αντιμετώπιση ενός ανθρώπου που πονά, καταδεικνύει το επίπεδο πολιτισμού και οργάνωσης ενός κράτους.

Στην πολύπαθη Ελλάδα και στο αμφισβητούμενο απ΄ όλους πια ΕΣΥ, η οργανωμένη αντιμετώπιση του πόνου δεν είναι ακριβώς ένα λυμένο θέμα. Βασίζεται – εν πολλοίς – στην εθελοντική (!) εργασία αναισθησιολόγων και άλλων εργαζομένων σε δημόσια και πανεπιστημιακά νοσοκομεία.

Τα 46 ιατρεία πόνου, τα οποία λειτουργούν σε όλη τη χώρα, δεν είναι καν ενταγμένα στους οργανισμούς των νοσοκομείων. Δεν διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή και το αναγκαίο προσωπικό, ενώ δεν μπορούν να φιλοξενήσουν έναν πάσχοντα που χρειάζεται παρατεταμένη νοσηλεία.

Υπάρχουν ουκ ολίγες περιπτώσεις ασθενών, οι οποίοι εξετάζονται σε ακατάλληλους χώρους, όπως γραφεία στα οποία συγκεντρώνονται οι γιατροί κλινικών. Αναλογίζεται κανείς την αμηχανία ενός ασθενούς, όταν του ζητείται να γδυθεί σε ένα χώρο, όπου την ίδια ώρα υπάρχουν πέντε ή περισσότεροι γιατροί, άσχετοι με το θέμα του.

Για την περίπτωση αυτή, όπως και για τη γενικότερη εικόνα, κανείς δεν δικαιούται να επικαλεστεί την κρατική ‘γραφειοκρατία’ ή τη ‘βραδυκινησία’ του κρατικού μηχανισμού…

Ο πόνος είναι συνυφασμένος με μία μείζονα ασθένεια της εποχής μας. Τα στοιχεία δείχνουν ότι έως και το 85% της κίνησης των ‘ιατρείων’ αυτών αφορούν ασθενείς με κακοήθη πόνο.

Με απλά λόγια, αφορούν πάσχοντες από καρκίνο. Όλοι το έχουν συνειδητοποιήσει, καθώς ασθενής υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Όλοι το συνειδητοποιούν, εκτός από το κράτος…

Η πολιτεία υστερεί συνολικά στην αντιμετώπιση των ασθενών με καρκίνο. Τα Ογκολογικά νοσοκομεία αδυνατούν να εξυπηρετήσουν βασικές εξετάσεις και θεραπευτικές πράξεις, λόγω της τεράστιας ζήτησης για υπηρεσίες αυτού του τύπου.

Για μία βασική εξέταση, ένας καρκινοπαθής ίσως χρειαστεί να περιμένει και μισό χρόνο. Οι χημειοθεραπείες γίνονται σε συνθήκες ‘εκστρατείας’, ενώ μεγάλες είναι οι λίστες αναμονής και για τα χειρουργικά περιστατικά.

Μία καλή δικαιολογία ήταν η καταστροφή του Ογκολογικού νοσοκομείου των Αγίων Αναργύρων στο σεισμό του 1999. Από τότε, όμως, πέρασαν οκτώ χρόνια. Το νέο νοσοκομείο δεν φαίνεται στον…ορίζοντα, την ίδια ώρα που ο ιδιωτικός τομέας γιγαντώνεται.

Είναι δύσκολο να παροτρύνουμε την πολιτεία να δείξει ευαισθησία στο θέμα του καρκίνου. Η ευαισθησία δεν επιβάλλεται. Υπάρχει ή δεν υπάρχει. Και τολμούμε να πούμε ότι το ελληνικό κράτος – εκτός από αναποτελεσματικό – είναι και ανάλγητο.

Οι έννοιες ‘ανθρώπινος πόνος’, ‘ανίατη ασθένεια’, ‘επείγουσα ανάγκη φροντίδας’ είναι άγνωστες για όσους κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του συστήματος.

Οι περισσότεροι από αυτούς οραματίζονται ‘μεταρρυθμίσεις’ και εξαγγέλλουν μεγαλόπνοα σχέδια, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις επιλογές του ιδιωτικού τομέα ή του εξωτερικού.

Μεγάλες μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται (μόνο) με Νόμους.

Η καθημερινότητα είναι από μόνη της μία τεράστια πρόκληση, που όποιος την αντιμετωπίσει, θα έχει κάνει μία σύγχρονη επανάσταση.

Βασική προϋπόθεση είναι να την αντιληφθεί. Και ακόμη βασικότερη να τη βιώσει…