Η ιδιωτική εκπαίδευση σε μεταπτυχιακό επίπεδο είναι απαραίτητη

Γράφει η Ειρήνη Χριστοδούλου, Ιατρός , Χειρουργός

Βλέπω ότι υπάρχει μεγάλη αντίδραση από νέους ανθρώπους για την έγκριση ιδιωτικών Πανεπιστημίων και τη διευκόλυνση ατόμων που δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να σπουδάσουν σε δημόσιο Πανεπιστήμιο, θεωρώ ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι καλά ενημερωμένοι για τη λειτουργία των δημόσιων Πανεπιστημίων.

Θα ήτανε καλό να γνωρίζουν σε ποια ηλικία γίνεται δεκτή η αίτηση ενός πτυχιούχου που επιθυμεί να εκπονήσει διδακτορική διατριβή. Η απάντηση είναι αμέσως μετά την απόκτηση του πτυχίου (για την ακρίβεια μία ή περισσότερες μέρες μετά την ορκωμοσία), δηλ.

σε ηλικία 22- 25 ετών για τα παιδιά ή ανίψια καθηγητών ή ατόμων που ανήκουν σε συντεχνιακές elite και παρεπιδημούντων. Η ηλικία ανάθεσης διδακτορικής διατριβής για ένα κοινό θνητό μπορεί να ξεπεράσει την ηλικία των 35 ετών και υπάρχουν περιπτώσεις που επιστήμονες «βρήκαν» κάποιο καθηγητή να τους αναθέσει διατριβή στα 50 ή και 55 έτη (μέσω μιας κουμπαριάς για παράδειγμα).

Επίσης, τα προνομιούχα άτομα (παιδιά και ανίψια, γαμπροί, κουνιάδοι, ερωτικοί σύντροφοι, κοκ. των καθηγητών) άμεσα μετά την απόκτηση του διδακτορικού διπλώματος γίνονται λέκτορες και έχουν λαμπρή καριέρα, αφού έχουν και καλή εξέλιξη σε επίκουρους καθηγητές, αναπληρωτές καθηγητές, ενώ οι πιο προνομιούχοι από αυτούς γίνονται και τακτικοί καθηγητές, σε νεότατη ηλικία.

Από την ομάδα των κοινών θνητών, η ηλικία που μετά από πλήρη απώλεια της αξιοπρέπειας τους γίνονται λέκτορες είναι στα 45-50 τους έτη, όταν δηλαδή οι προνομιούχοι συνομήλικοι τους είναι ήδη τακτικοί καθηγητές ή ακόμα και πρυτάνεις.

Φυσικά από την ομάδα των κοινών θνητών μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό θα γίνουν κάποια στιγμή λέκτορες ενώ οι περισσότεροι θα πεθάνουν με την ελπίδα.

Η χώρα μας θα μπορούσε να ονομαστεί και χώρα των αιώνιων υποψήφιων διδακτόρων αφού είμαστε η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων που ξεκινούν ένα διδακτορικό αλλά δεν λαμβάνουν ποτέ το διδακτορικό δίπλωμα.

Έκατσε ποτέ κανείς να ασχοληθεί πως γίνεται να είναι τόσοι πολλοί που δεν τελειώνουν τη διατριβή τους και γιατί συμβαίνει αυτό; Ασχολήθηκε ποτέ κανείς ότι όλοι αυτοί κάθε χρόνο επιδοτούνται από την ευρωπαϊκή ένωση αλλά τα λεφτά που δίνονται δεν φτάνουν ποτέ σε αυτούς τους άμοιρους που πληρώνουν από την τσέπη τους αρκετές χιλιάδες ευρώ για να κάνουν πειράματα διατριβής; Ξοδεύουν περιουσίες στην αγορά πειραματοζώων, πληρωμή ειδικών επιστημονικών συνεργατών, και αγορά πανάκριβων φαρμάκων για τις ανάγκες των πειραμάτων τους, ενώ τα κονδύλια που λαμβάνουν για την έρευνα τα δημόσια Πανεπιστήμια τα κάνουν κότερα και μερσεντές ή και πληρώνουν από τα κονδύλια τα ερευνητικά έξοδα των προστατευόμενων τους και μόνο, και τους «άλλους» τους βάζουν να πληρώσουν τα πάντα, ενώ συχνά τους διώχνουν στο τέλος χωρίς να τους δώσουν το διδακτορικό δίπλωμα και χάνουν και τα χρήματα τους.

Αυτό συμβαίνει όχι γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι ανίκανοι, αλλά γιατί η έρευνα τους γίνεται χωρίς καμία βοήθεια, και οι άνθρωποι αυτοί προχωρούν απελπιστικά αργά αφού πάνε στην Κίνα με αυτοκίνητο χωρίς χάρτη. Συχνά τα παρατάνε και από μόνοι τους.

Είναι σπάνιο η τριμελής επιτροπή της διδακτορικής διατριβής σε δημόσιο Πανεπιστήμιο να περιλαμβάνει έστω ένα άτομο που θα δείξει πέντε πράγματα στον υποψήφιο διδάκτορα. Ο κανόνας είναι να τον αφήνουν στον αυτόματο πιλότο.

Εάν βέβαια είναι παιδί καθηγητή κλπ. αυτός δεν χρειάζεται να κάνει κανένα πείραμα, γιατί δουλεύουν πέντε και έξι άτομα μαζί και του τελειώνουν τη διατριβή του σε χρόνο ρεκόρ και μερικές φορές του τη γράφουν κιόλας- ονόματα δεν λέμε.

Όποιοι λοιπόν έχουν ενστάσεις για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια μάλλον έχουν πλήρη άγνοια για τα δημόσια Πανεπιστήμια. Σε αντιστοιχία με τα ιδιωτικά Νοσοκομεία τα οποία γνώρισαν και γνωρίζουν τεράστια επιτυχία, δεν θα πρέπει να εμποδίζονται αυτοί που επιθυμούν να πληρώσουν για μία σωστή διδακτορική διατριβή με πραγματική διδασκαλία και όχι με κοροϊδία και άσκοπα έξοδα που δεν οδηγούν πουθενά.

Είναι καλό οι υποψήφιοι διδάκτορες επιτέλους να πάψουν να θερμοπαρακαλούν για ένα δευτερόλεπτο προσοχής από τον καθηγητή. Είναι καλό να μην χάνουν το χρόνο τους με λάθος οδηγίες γιατί οι καθηγητές βαριούνται να ασχοληθούν (επειδή δεν πληρώνονται) και οι υποψήφιοι να αναγκάζονται να πληρώνουν άσκοπα για πανάκριβα φάρμακα και τα πειράματα να αποτυγχάνουν.

Με εκτίμηση προς τους αγωνιστές που γνωρίζουν γιατί αγωνίζονται,

Ειρήνη Χριστοδούλου, Ιατρός , Χειρουργός

Αρχισυντάκτρια του ιατρικού περιοδικού ARCHIVES, THE INTERNATIONAL JOURNAL OF MEDICINE ( http://intermedjournal.page.tl/ )