Ισοδύναμη η φυσικοθεραπεία έναντι της επέμβασης στη μέση υπό προϋποθέσεις

Η φυσικοθεραπεία μπορεί να είναι εξίσου καλή με τη χειρουργική επέμβαση, για ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας στη χρόνια οσφυαλγία, υποδεικνύει νέα έρευνα.

Οι καθιερωμένες θεραπείες για τη στένωση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης περιλαμβάνουν χειρουργική αποσυμπίεση ή φυσικοθεραπεία. Η τελευταία, δεν είναι επεμβατική και λιγότερο επικίνδυνη από τη χειρουργική επέμβαση.

"Τα προβλήματα από τη χειρουργική επέμβαση κυμαίνονται μεταξύ 15-20%, και τα μισά από αυτά είναι σοβαρά ή ακόμη και απειλητικά για τη ζωή των ασθενών. Οι κίνδυνοι της φυσικοθεραπείας είναι σημαντικά μικρότεροι», δήλωσε ο καθηγητής Φυσικοθεραπείας και Αναπληρωτής Κοσμήτορας του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ Anthony Delitto, αναφερόμενος σε σχετική μελέτη του.

Τα αποτελέσματα της μελέτης, που χρηματοδοτήθηκε από το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Αρθρίτιδας, Μυοσκελετικού Συστήματος και Δερματικών Νόσων, δημοσιεύθηκαν στις 7 Απριλίου στο επιστημονικό περιοδικό ‘’Annals of Internal Medicine’’.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Ορθοπεδικών Χειρουργών, ο νωτιαίος εκφυλισμός και η φθορά (συχνά λόγω της χρόνιας αρθρίτιδας) περιορίζει τον χώρο γύρω από το νωτιαίο μυελό και οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι «στεγνώνουν» και συμπιέζουν το νωτιαίο μυελό και τις νευρικές ρίζες του. Αυτό ονομάζεται οσφυϊκή σπονδυλική στένωση.

Η κατάσταση, προκαλεί πόνο, μούδιασμα ή και αδυναμία σε όλη τη μέση και στα πόδια και συνήθως εμφανίζεται σε ασθενείς ηλικίας 60 ετών και άνω.
Μη χειρουργικές θεραπείες, όπως τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα και η φυσικοθεραπεία, δεν μπορούν να αναστρέψουν τη νωτιαία στένωση, αλλά μπορούν να προσφέρουν μια αξιοσημείωτη ανακούφιση από τον πόνο και την αποκατάσταση της κινητικότητας, λένε οι ειδικοί.

Οι χειρουργικές επιλογές περιλαμβάνουν νωτιαία αποσυμπίεση (ή πεταλεκτομή), η οποία αφορά την αφαίρεση υπερτροφιών των οστών και των συνδέσμων που ασκούν πίεση στα νεύρα της σπονδυλικής στήλης, καθώς και σπονδυλοδεσία, ενδεχομένως και το συνδιασμό των δύο.

Για την αξιολόγηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της κάθε θεραπείας, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν σε περίπου 170 ασθενείς με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση που αναζήτησαν περίθαλψη στη δυτική Πενσυλβάνια. Κατά μέσο όρο, οι συμμετέχοντες ήταν πάνω από 60 ετών και κανένας δεν είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Όλοι είχαν δυσκινησία και σε μια κλίμακα πόνου από 1 - 10 , βαθμολογήθηκαν με 7 πριν από τη θεραπεία.

Περίπου οι μισοί υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση αποσυμπίεσης τα έτη 2000 - 2007. Σε καμία επέμβαση δεν έγινε σύντηξη.
Το άλλο μισό έκανε φυσικοθεραπεία δύο φορές την εβδομάδα για έξι εβδομάδες. Εντούτοις, οι ασθενείς της φυσικοθεραπείας θα μπορούσαν να στραφούν στη χειρουργική επέμβαση, και περισσότεροι από τους μισούς τελικά το έπραξαν.

Οι αξιολογήσεις κινητικότητας έγιναν τη 10η εβδομάδα, στο εξάμηνο και στο έτος. Δύο χρόνια μετά την εγχείρηση ή την ολοκλήρωση της φυσικοθεραπείας, οι ασθενείς αξιολόγησαν μέσω της μελέτης, τον πόνο, την αναπηρία και τη λειτουργικότητα, τα συμπτώματα και τις προσδοκίες.

Το αποτέλεσμα: όσον αφορά την ανακούφιση του πόνου και της λειτουργίας, δεν υπήρχε μακροχρόνια διαφορά μεταξύ χειρουργικής επέμβαση και φυσικοθεραπεία, κατέληξαν οι ερευνητές.

Δεν πέτυχαν όλοι οι ασθενείς ένα «κλινικά σημαντικό επίπεδο βελτίωσης». Αλλά και οι δύο ομάδες άρχισαν να βλέπουν οφέλη μόλις σε 10 εβδομάδες, με συνεχή βελτίωση κατά τους επόμενους τέσσερις μήνες. Ομοίως, και οι δύο ομάδες διατήρησαν τη βελτίωση μέχρι τα δύο έτη.

Η Δρ. Rachel Rohde, ορθοπεδικός χειρουργός στο Beaumont στο Royal Oak, Michigan, δήλωσε ότι οι περισσότεροι χειρουργοί σπονδυλικής στήλης επιλέγουν τη φυσιοθεραπεία αντί της χειρουργικής επέμβασης, όταν είναι ασφαλές. «Είναι τελείως διαφορετικές επιλογές», είπε, προσθέτοντας ότι μερικές φορές η αναβολή της χειρουργικής επέμβασης δεν είναι ασφαλής. «Αν υπάρχει πιθανότητα μόνιμης νευρικής βλάβης για παράδειγμα, τότε υπάρχουν κίνδυνοι με την καθυστέρηση», εξήγησε. Αλλά όταν μια μη επεμβατική επιλογή είναι κατάλληλη και ασφαλής», εμείς θα προτείνουμε σίγουρα φυσικοθεραπεία, μαζί με τροποποίηση της δραστηριότητας, νάρθηκα, κηδεμόνα και αντιφλεγμονώδη», είπε.

Πηγές:
‘’Annals of Internal Medicine’’.