Ελλείψεις σε υλικά και προσωπικό στο Αττικόν - Πάνος Χαλβατσιώτης

Ποιος είναι ο προϋπολογισμός του Αττικού νοσοκομείου για φέτος;

“Ο προϋπολογισμός του νοσοκομείου έχει υποστεί δραστικές μειώσεις τα τελευταία χρόνια. Εάν ξεκινήσουμε από το 2012 που ουσιαστικά άρχισαν οι περικοπές, ο προϋπολογισμός του Αττικού νοσοκομείου ήταν τότε 109 εκ.. Φέτος φθάσαμε να έχουμε 61 εκ. προϋπολογισμό -χρήματα που δεν μας τα έχουν δώσει κιόλας- ενώ  πέρυσι μας έδωσαν 75 εκ. και ίσα που βγαίναμε... Αν σκεφθείτε ότι θα έχουμε τις ίδιες ανάγκες με την περυσινή χρονιά, ή και περισσότερες φέτος, αφού ο περισσότερος κόσμος κάθε χρόνο φεύγει από τα ιδιωτικά κέντρα και προσφεύγει στα δημόσια, φέτος με 61 εκ. που δεν μας τα δίνουν και αυτά μέχρι τελευταίας στιγμής πώς θα καλύψουμε όλες τις ανάγκες;

Πρακτικά, μειώνουμε τις αγορές μας, δηλαδή για παράδειγμα, εάν πρέπει να αγοράσουμε τον φακό για να τον μεταμοσχεύσουμε στον ασθενή που έχει καταρράκτη, δεν θα προμηθευθούμε 100 τεμάχια που χρειαζόμαστε, αλλά μόνο 50. Συνεπώς, οι υπόλοιποι ασθενείς θα περιμένουν στην αναμονή. Από την άλλη μεριά, βρισκόμαστε πολλές φορές σε δύσκολη θέση και αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε από άλλα νοσοκομεία ιατροφαρμακευτικό υλικό, όπως, σύριγγες, γάζες κλπ, διότι οι προμηθευτές αδυνατούν να μας προμηθεύσουν από τη στιγμή που δεν πληρώνονται. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι λόγω του μνημονίου και οι εισαγωγείς πρέπει να αποπληρώνουν τα είδη τους στο εξωτερικό για να τα διαθέσουν στην αγορά. Άρα, οι ιδιώτες επίσημα στη χώρα μας πλέον είναι αυτοί που χρηματοδοτούν την υγεία, αν μπορούν και αν θέλουν να την χρηματοδοτήσουν... Εμείς όμως έχουμε ανάγκες για τον Έλληνα ασθενή τον οποίον πασχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε.

Τι ελλείψεις αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή το Αττικό νοσοκομείο;

Όλα τα νοσοκομεία δουλεύουν με παρακαταθήκες. Υπάρχουν δηλαδή κάποια στοκ αποθηκευμένα τα οποία επαρκούν αλλά δεν αλλάζουν με τον ρυθμό που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μειώνεται και η δυνατότητα κάλυψης των ασθενών.

Τα χρόνια περιστατικά μειώνονται, πολλές φορές χρησιμοποιούμε διαφορετικά υλικά από αυτά που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε. Για παράδειγμα, αντί να χρησιμοποιήσουμε μια δεκάρα σύριγγα για να κάνουμε αιμοληψία, θα “καταστρέψουμε” μια εικοσάρα σύριγγα γιατί οι δεκάρες μας έχουν τελειώσει, ή το αντίστροφο, συμβαίνει να μην έχουμε εικοσάρα και να χρησιμοποιήσουμε δυο δεκάρες σύριγγες. Είμαστε σε τέτοια κατάσταση -όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν καθόλου σύριγγες ή γάζες κ.λ.π. Καλώς ή κακώς, μπορείς να δανειστείς από άλλο νοσοκομείο και έτσι να καλύψεις το κενό, αλλά δεν είναι λύση αυτή.

Οι οφειλές προς τα νοσοκομεία προέρχονται και από τον ΕΟΠΥΥ;

Ένα μεγάλο ποσοστό του προβλήματος, του οικονομικού και της δυσπραγίας, ακόμα και των αμοιβών των γιατρών, είναι ότι ο ΕΟΠΥΥ, του οποίου τους ασθενείς νοσηλεύουμε στο νοσοκομείο, αυτή την στιγμή χρωστά 200.000.000 ευρώ. Αν παίρναμε λοιπόν αυτό το ποσό, θα υπερκαλύπταμε όχι μόνο τον προϋπολογισμό του νοσοκομείου, αλλά θα κάναμε και επενδύσεις. Άρα δηλαδή, το νοσοκομείο παρ´ όλες τις ελλείψεις, συνεχίζει να παράγει έργο, αλλά δεν λαμβάνει το ανάλογο οικονομικό αντάλλαγμα στο προσφερόμενο έργο του.

Μπορείτε να μας περιγράψετε τις καταστάσεις που οφείλονται στις ελλείψεις;

Από προσωπικό όλα τα νοσοκομεία έχουν πρόβλημα και ιδίως το “Αττικό”, γιατί μπήκε μέσα στη γενική εφημερία με λιγότερες δυνάμεις από όλα τα αντίστοιχα νοσοκομεία.  Η κατάσταση στο «Αττικό» είναι οικτρή.

Στην Ελλάδα, που όλοι ψάχνουμε μια μονάδα εντατικής θεραπείας, το Αττικό έχει 11 κρεβάτια κλειστά γιατί δεν υπάρχουν νοσηλευτές να τα επανδρώσουν! Έχει μόνο μερικά κρεβάτια εντατικής μωρών και νεογνών, τη στιγμή που η χώρα μας πάσχει σε μεγάλο βαθμό σε αυτόν τον τομέα! Με άλλα λόγια, και εξοπλισμός υπάρχει, και τεχνογνωσία, αλλά δεν υπάρχουν βάρδιες εκπαιδευμένων νοσηλευτών για να καλύψουν τις ανάγκες λειτουργίας αυτών των μονάδων. Εκτός από αυτά, έχουμε και το πρόβλημα των ασθενών που νοσηλεύονται διασωληνωμένοι στους ορόφους μέσα στα διάφορα δωμάτια. Πέρα από τα ράντζα δηλαδή, έχουμε ανθρώπους να είναι σε διασωλήνωση, με τεχνητή αναπνοή, εκτεθειμένοι ανάμεσα σε άλλους ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από βαριά ή μολυσματικά νοσήματα, χωρίς να τους παρέχεται κάποια ιδιαίτερη φροντίδα, για τον απλό λόγο ότι στις πτέρυγες αυτές υπάρχουν μόνο δυο νοσηλεύτριες για 40-60 ασθενείς, τη στιγμή που οι ανάγκες ενός τέτοιου ασθενούς απαιτούν 2-3 νοσηλευτές.

Βλέπουμε ασθενείς σε φορεία που χρήζουν οξυγόνο, να παίρνουν οξυγόνο με σωλήνες μήκους 5-8 μέτρων αλλά στην πραγματικότητα να μην τους φθάνει αυτό, λόγω της μεγάλης απόστασης που διανύει ο σωλήνας προκειμένου να μεταφέρει το οξυγόνο από την παροχή που είναι στο θάλαμο στο σημείο που νοσηλεύονται... Είναι μια κοροϊδία δηλαδή, αν λάβουμε υπόψη μας ότι πολλές φορές  οι σωλήνες αυτοί πατιούνται από τα καροτσάκια και τον διερχόμενο κόσμο. Οι καταστάσεις είναι τραγελαφικές, όταν προσπαθούμε να θεραπεύσουμε σωστά έναν ασθενή αλλά, η ύπαρξη των ράντζων και των φορείων στο διάδρομο, των επικουρικών κλινών- όπως βαφτίζονται- και των διασωληνωμένων ασθενών στους θαλάμους είναι επικίνδυνη.

Αληθεύουν οι καταγγελίες που μιλούν ακόμα και για υποστελέχωση του νοσοκομείου;

Όσον αφορά τους αριθμούς, το Αττικό νοσοκομείο έχει 350 κενές οργανικές θέσεις. Σε αυτές όμως πρέπει να προστεθούν και θέσεις που ουσιαστικά φαίνονται γεμάτες, αλλά είναι στην ουσία κενές, διότι τις κατέχουν μητέρες σε λοχεία ή σε κύηση και άνθρωποι οι οποίοι πάσχουν από χρόνια νοσήματα. Καθώς συνταξιοδοτείται συνέχεια κόσμος και δεν ανανεώνεται το εργατικό δυναμικό - πήραμε βέβαια από μετακίνηση πολύ λίγα άτομα, φύλακες οι οποίοι έγιναν τραυματιοφορείς, είναι κάτι και αυτό- δεν είναι δυνατό να καλυφθούν όλες οι ανάγκες για να μπορέσουν να λειτουργήσουν σε επίπεδο ασφαλείας για τον ασθενή τα νοσηλευτικά τμήματα και οι πτέρυγες. Δεν δίνονται ρεπό, άδειες, δεν εγκρίνονται εκπαιδευτικές άδειες, και αν δεν εκπαιδευθεί σωστά το προσωπικό δεν θα μπορεί να  προσφέρει ποιοτικότερο έργο στον ασθενή.

Από την άλλη, κόβονται οι εφημερίες από τους γιατρούς, διότι όπως λένε τα κονδύλια δεν επαρκούν και υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν τσάμπα, κάτι που είναι αντίθετο στο εργατικό δίκαιο.

Υπάρχουν μεγάλες λίστες αναμονής στα χειρουργεία, οι οποίες αυξάνονται συνεχώς επειδή οι μισές αίθουσες των χειρουργείων δεν δουλεύουν. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο τα χρόνια περιστατικά, είναι και τα οξέα, όπως για παράδειγμα τα κατάγματα από τροχαία ατυχήματα. Μπαίνουν στα επείγοντα αλλά είναι τόσος ο όγκος των τροχαίων ατυχημάτων που μόνο δυο χειρουργεία δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Το αποτέλεσμα είναι ο ασθενής να σφαδάζει στον πόνο από ένα σπασμένο μέλος και να περιμένει από μια εβδομάδα έως 10 ημέρες για να χειρουργηθεί. Σε ποια χώρα του κόσμου γίνονται αυτά;

Ποια είναι αιτήματα σας προς το Υπουργείο Υγείας;

Τα αιτήματά μας είναι η ενίσχυση σε προσωπικό όπως και η οικονομική, διότι εάν δεν γίνουν αυτά και δεν ανοίξουν οι κλειστές κλίνες, θα συνεχιστεί το πρόβλημα με τα ράντζα, δεν θα υπάρχει ανακύκλωση των περιστατικών και θα συνεχίζεται η καθυστέρηση στις εργαστηριακές εξετάσεις, Επίσης, αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ενός χαλασμένου μαγνητικού τομογράφου εδώ και δυο χρόνια, το οποίο δεν επισκευάζεται λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης.

Ποιο είναι το κόστος επισκευής ενός μαγνητικού τομογράφου;

Το κόστος μπορεί να κυμανθεί γύρω στα 200.000 ευρώ αλλά δεν έχει σημασία, διότι το κέρδος που έχει το κράτος είναι αρκετά μεγαλύτερο από το να μην επισκευασθεί.

Ο ασθενής, εάν δεν κάνει τη μαγνητική εξέταση στο νοσοκομείο, θα απευθυνθεί αναγκαστικά σε ιδιωτικό κέντρο στο οποίο, το κράτος θα πληρώσει το διπλάσιο, ίσως και τριπλάσιο ποσό. Από την άλλη μεριά, ο ασθενής θα πρέπει μεταφερθεί ώστε να κάνει την εξέταση με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί το ΕΚΑΒ, το οποίο αν και δεν θα πληρωθεί, έχει κάποιο κόστος, γιατί και οι εργαζόμενοι που το επανδρώνουν και τα αυτοκίνητα έχουν συγκεκριμένο κόστος λειτουργίας. Επίσης, ο ασθενής ίσως να διατρέχει και κινδύνους κατά τη μεταφορά του σε άλλο χώρο. Άρα, τελικά, στο τέλος πάλι την πληρώνει ο ίδιος ο ασθενής.

Η μόνη πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική που μπορεί να εξυπηρετήσει όλη τη Δυτική Αθήνα υπολειτουργεί όπως και η εντατική των παιδιών- η μονάδα δηλαδή, που χρειάζεται όχι μόνο για τα πιθανά ατυχήματα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά επειδή γεννιούνται παιδιά στη μαιευτική κλινική του νοσοκομείου, τα οποία είτε λόγω προωρότητος, είτε λόγω διαφόρων άλλων προβλημάτων, πρέπει να νοσηλευθούν σε μονάδες αυξημένης φροντίδας που είναι δίπλα από τα χειρουργεία, ενώ τα παιδιά θα πρέπει να μεταφερθούν με ειδικές μονάδες οπουδήποτε αλλού ακόμη και σε ιδιωτικά κέντρα. Γιατί λοιπόν να μην επανδρώσουν με προσωπικό τη μονάδα αυτή και να εξυπηρετηθεί ο πληθυσμός όλης της περιοχής; Για αυτό λοιπόν τονίζω ότι χρειάζεται πολιτική βούληση.

Με παράγοντες του υπουργείου Υγείας έχετε έλθει σε επικοινωνία;

Στους παράγοντες του υπουργείου έχουμε εκθέσει επανειλημμένα τα υπάρχοντα προβλήματα φέρνοντάς τους προ των ευθυνών τους, απαιτώντας άμεσες λύσεις, διότι τα πράγματα έχουν φθάσει πλέον στο απροχώρητο. Δεν μπορεί στην πλάτη του εργαζομένου να λυθεί όλο το μνημονιακό πρόβλημα, και να του μειώνεις τον μισθό και να τον αναγκάζεις να γίνεται “δούλος των υποχρεώσεών του”.

Έχουμε αποδείξει σαν εργαζόμενοι στο Αττικό ότι μπορούμε και αντιστεκόμαστε και ξεπερνάμε όλη τη μιζέρια που φέρνει το μνημόνιο, δεν κλείσαμε τις πόρτες του νοσοκομείου ούτε απεργήσαμε όπως το έχουν κάνει σε άλλους χώρους ως αντίδραση στη μείωση των μισθών. Αντιθέτως, όταν κάναμε κινητοποιήσεις, κόβαμε και το περίφημο πεντάευρω για να εξετασθούν οι ασθενείς στα πρωϊνά ιατρεία δωρεάν. Και αυτό σε όλη τη διάρκεια, γιατί δεν θέλαμε να μεταφέρουμε και εμείς τα προβλήματα στους άλλους πολίτες που και αυτοί είναι πάσχοντες. Αλλά όπως πάντα μας υπόσχονται, δηλώνουν ότι είναι σε προτεραιότητα και θα το εξετάσουν ή έχουν κλειστά τα αυτιά και τις πόρτες. Μάλιστα, χαρακτηριστικό ήταν το θράσος του γ.γ. υπουργείου υγείας κ. Γιαννουλάτου, στη συνάντηση που είχαμε μαζί του, να μας δηλώσει ότι δεν έχει χρήματα, και τα μαζεύει από τους φόρους γιατί είναι υπάλληλος της  τρόϊκας”.