Τσιμπήματα (νύγματα) εντόμων στα ζώα

Τα πιο συχνά τσιμπήματα στα ζώα συντροφιάς, προέρχονται από μέλισσες και σφήκες και συμβαίνουν συχνότερα κατά τους εαρινούς και καλοκαιρινούς μήνες.

Διακρίνουμε εντοπισμένα και γενικά συμπτώματα. Στο σημείο όπου έγινε το τσίμπημα εμφανίζεται άμεσα οίδημα(πρήξιμο),που χαρακτηρίζεται από θερμότητα, πόνο και υπεραιμία (ερύθημα). Σε περιπτώσεις που το ζώο καταπιεί ένα ζωντανό έντομο και αυτό το τσιμπήσει στην περιοχή του φάρυγγα ή του λάρυγγα από το εσωτερικό οίδημα προκαλείται δύσπνοια που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε ασφυξία και θάνατο του ζώου!

Σε περιπτώσεις που το ζώο έχει κάποια αλλεργική προδιάθεση στο δηλητήριο των εντόμων αυτών, τότε κινδυνεύει με αλλεργικό σοκ (αναφυλακτική αντίδραση). Σε τέτοιες περιπτώσεις το ζώο εμφανίζει έλλειψη ισορροπίας ,δυσκολία στην κίνηση, λιποθυμικές τάσεις, σπασμούς, αύξηση σωματικής θερμοκρασίας κ.α. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση ,το ζώο πέφτει σε κώμα και επέρχεται ο θανατος. Γι’αυτό τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, θα πρέπει να είναι άμεσα.

• Κατ' αρχήν προσπαθούμε να μεταφέρουμε το ζώο μας στον κτηνίατρο.
• Αν το τσίμπημα είναι πάνω σε πόδι, φροντίζουμε το άκρο αυτό να βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της καρδιάς.
• Με ένα τσιμπιδάκι προσπαθούμε να αφαιρέσουμε ολόκληρο το κεντρί, χωρίς να το κόψουμε ή να το πιέσουμε.
• Μπορούμε να κάνουμε εντριβές με αντισταμινικές ή κορτιζονούχες αλοιφές, όπως και δροσερές κοπρέσσες με υπερμαγγανικό κάλιο ή αραιωμένο διάλυμα αμμωνίας σε νερό (1:5).
• Σε πιο σοβαρά περιστατικά χορηγούμε ενέσιμα κορτιζονούχα σκευάσματα ή και ακόμη αδρεναλίνη.
• Σε περιστατικά με οίδημα λάρυγγα γίνεται τραχεοτομία, ακομη και αφαίμαξη.

Αποφεύγουμε να αφήνουμε το ζώο μας κοντά σε μελίσσια. Εάν γνωρίζουμε ότι το ζωάκι μας έχει ιστορικό αλλεργικής αντίδρασης, φροντίζουμε μετά από συνεννόηση με τον κτηνίατρο μας, να έχουμε πάντα μαζί μας κάποια απαραίτητα φάρμακα, που αυτός θα μας έχει υποδείξει.