Φυσικοθεραπευτική παρέμβαση

Κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα, η επιστήμη της φυσικοθεραπείας έχει περάσει από πολλά στάδια εξέλιξης. Έχουν αναπτυχθεί πολλές θεραπευτικές φιλοσοφίες και όλες έχουν σαν στόχο τη θεραπεία των μυοσκελετικών και νευρολογικών παθήσεων με φυσικά μέσα.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, ασθενείς με μυοσκελετικό πόνο αποτέλεσαν την πλειονότητα ατόμων που έλαβαν φυσιοθεραπευτική φροντίδα. Η αντιμετώπιση του μυοσκελετικού πόνου ως μεμονωμένο νευρολογικό, μυϊκό ή σκελετικό πρόβλημα, μόνο ανεπαρκής μπορεί να θεωρηθεί.

Η εξέλιξη του επαγγέλματος – επιστήμης της φυσικοθεραπείας απαιτεί την κίνηση του ανθρώπινου σώματος να είναι στο κέντρο οποιασδήποτε θεραπευτικής παρέμβασης. Ο Αμερικανικός Σύλλογος Φυσικοθεραπείας υιοθέτησε τη φιλοσοφία ότι η δυσλειτουργία της κίνησης είναι το κύριο πρόβλημα που αποκαθιστούμε ως φυσικοθεραπευτές.

Η σύγχρονη φυσικοθεραπευτική πράξη συμβάλλει στη βελτίωση της τόσο απαιτητικής και πιεστικής καθημερινότητας με ποικίλους τρόπους και για το λόγο αυτό καθίσταται απαραίτητη τόσο ως πρόσληψη όσο και ως θεραπεία σε οποιαδήποτε μυοσκελετική δυσλειτουργία.

Ο φυσικοθεραπευτής, ως γνώστης της κίνησης και της λειτουργίας του μυοσκελετικού συστήματος μπορεί να συμβάλει στη μείωση του πόνου και στη θεραπεία της πάθησης. Η σύγχρονες θεραπευτικές μέθοδοι στηρίζονται τόσο σε συμβουλευτικές όσο και σε παρεμβατικές πράξεις.

Βασικό κομμάτι της πράξης είναι η παρατήρηση στάσης - κίνησης και η αξιολόγηση του κάθε ατόμου που προσέρχεται για φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση.

Μέσω της σωστής διάγνωσης της κίνησης και της δυσλειτουργίας του κάθε ατόμου θα μπορέσει ο φυσικοθεραπευτής να κατευθύνει τον ασθενή στη μείωση πόνου και μείωση συμπτωμάτων που προέρχονται από κάποια πάθηση. Η συμβολή κυμαίνεται σε πολλά επίπεδα και όχι απλώς στην ανακούφιση των συμπτωμάτων.

Η εργονομική παρέμβαση, η παρατήρηση για διόρθωση στάσης και κίνησης των ατόμων καθώς και όλες οι παρεμβατικές τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή φυσικοθεραπευτική πράξη είναι απαραίτητες για την οριστική λύση του προβλήματος και παράβλεψη αυτών θα έχει ως αποτέλεσμα τη συχνή επίσκεψη για το ίδιο πρόβλημα.

Παράγοντες όπως, η λανθασμένη στάση της κεφαλής, του αυχένα και των ώμων, πολύ συχνό τρίο δυσλειτουργίας σε αυχενικά σύνδρομα και χρόνιες παθήσεις ώμου δεν μπορούν να διορθωθούν αν δεν εστιάσουμε πρώτα στη σωστή στάση του κορμού και της λεκάνης.

Ομοίως, η ευθυγράμμιση των ισχίων του γόνατος και του άκρου πόδα και κατ’ επέκταση η κατανομή δυνάμεων κατά μήκος της κινητικής αλυσίδας επηρεάζει και επηρεάζεται άμεσα από τον έλεγχο της λεκάνης και του κορμού.

Η ορθή εμβιομηχανική ανάλυση και αξιολόγηση οποιουδήποτε τμήματος του σώματος πρέπει να περιλαμβάνει τον έλεγχο της κίνησης και της σταθερότητας του κορμού και των άκρων. Τα συνηθέστερα μυοσκελετικά προβλήματα (οσφυαλγία, τενοντίτιδα, αυχενικό σύνδρομο κ.α) δημιουργούνται από παρατεταμένες λανθασμένες στάσεις και κινήσεις ή από υπερβολικά φορτία, τα οποία ο οργανισμός δεν μπορεί να απορροφήσει.

Ως αποτέλεσμα δημιουργούνται μικροκακώσεις – αλλοιώσεις στην ποιότητα των ιστών που προκαλούν στον άνθρωπο πόνο μικρού μεγέθους ή μυϊκούς σπασμούς.

Συχνά αντιμετωπίζονται με την ικανότητα αυτοίασης του οργανισμού ή με φαρμακευτική αγωγή από πρωτοβουλία του ατόμου.

Καθώς όμως συνεχίζονται αυτές οι στάσεις – θέσεις ή κινήσεις δημιουργούνται μικροκακώσεις από υπέρχρηση ή από επαναλαμβανόμενη λανθασμένη χρήση με αποτέλεσμα να δημιουργούνται καταστάσεις Stress που ξεπερνούν τις αντοχές των ιστών.

Η σωστή φυσικοθεραπευτική παρέμβαση έχει ως στόχο:

• Τη λύση του μυοσκελετικού πόνου με φυσικές μεθόδους
• Την εργονομική καθοδήγηση του ασθενή στη βελτίωση της καθημερινότητας
• Τη λύση των μυικών σπασμών που δημιουργούν έντονους πόνους αντιλαμβανόμενους από τον ασθενή ως ‘πιάσιμο’
• Την προαγωγή σωστών προτύπων κίνησης και στάσης σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ενασχολείται αυτός
• Ενθάρρυνση και καθοδήγηση στην καθημερινή άσκηση για τη βελτίωση και σταθερότητα του μυοσκελετικού συστήματος, ώστε να δέχεται και να αντιμετωπίζει τις μικροκακώσεις που δημιουργούνται πριν μεταβληθούν αυτές σε οξέα και δύσκολα αναστρέψιμα προβλήματα.

Η πρόληψη και η σωστή παρέμβαση του φυσικοθεραπευτή πρέπει να ξεκινάει από την παιδική ηλικία και στόχο έχει τη μετάδοση της γνώσης του ανθρώπινου σώματος και του πώς λειτουργεί αλλά και την αυτοθεραπεία σε απλά καθημερινά προβλήματα.

Την αντιμετώπιση δηλαδή μέσω είτε απλών κινήσεων είτε διατάσεων και ασκήσεων σε απλές μυοσκελετικές δυσμενείς καταστάσεις.

Στη σύγχρονη κοινωνία υπάρχει άγνοια τόσο του ανθρώπινου σώματος, του τρόπου που αυτό κινείται και λειτουργεί όσο και στο πόσο απλές λύσεις μπορούν να υπάρχουν στην αντιμετώπιση του μυοσκελετικού πόνου.

Η άμεση αντιμετώπιση μυοσκελετικών πόνων μέσω φαρμάκων δεν πρέπει να είναι η πρώτη γραμμή άμυνας και ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει γνώσεις του σώματος και της λειτουργίας του για την εύρεση λύσεων και την αντιμετώπιση βιομηχανικών και κινητικών αλλαγών.