Ο απινιδωτής στη ζωή μας

Πριν μερικές μέρες χάθηκαν δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες. Ο Βασίλης Τσιβιλίκας και ο Lucio Dalla. Τα ΜΜΕ όπως ήταν φυσικό έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα. Όμως οι απώλειες επωνύμων, πέραν από την κοινωνική τους διάσταση, αποτελούν ερέθισμα για ιατρικές συζητήσεις και προβληματισμούς, όπως π.χ.

εάν θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί σήμερα να ζούσαν εάν είχαν στο σώμα τους ένα εμφυτευμένο απινιδωτή.

Ο απινιδωτής είναι μια μικρή συσκευή βάρους λίγων γραμμαρίων που εμφυτεύεται κάτω από το δέρμα. ‘Οταν η καρδιά σταματήσει, ο απινιδωτής την επαναφέρει σε λειτουργία, σε ένα ποσοστό που κυμαίνεται περί το 90% των περιπτώσεων.

Ο απινιδωτής προκαλεί ένα ηλεκτροσόκ, που ο άρρωστος το αντιλαμβάνεται σαν ένα ισχυρό τράνταγμα στο στήθος του και συνήθως δυσανασχετεί, επειδή δεν συνειδητοποιεί ότι αυτό το τράνταγμα τον επανέφερε στη ζωή.

Είναι αλήθεια πως 2 στα 10 εμφράγματα χάνονται προτού φθάσουν στο νοσοκομείο. Για την Αττική, αυτό αντιστοιχεί σε απώλεια περίπου 2.000 ζωών ετησίως. Με την εγκατάστασή του, το έμφραγμα δημιουργεί συνήθως συνθήκες ηλεκτρικού βραχυκυκλώματος που εκδηλώνεται με κοιλιακή ταχυκαρδία ή μαρμαρυγή η οποία οδηγεί στο σταμάτημα της καρδιάς.

Ο απινιδωτής ‘σπάει’ αυτό το βραχυκύκλωμα και επαναφέρει την καρδιακή λειτουργία.

Σήμερα ο απινιδωτής εμφυτεύεται μόνο σε αρρώστους με σοβαρές καρδιοπάθειες, που έχουν μεγάλη πιθανότητα αιφνιδίου θανάτου. Δεν εμφυτεύεται προληπτικά ούτε στους αρρώστους με στεφανιαία νόσο, καίτοι είναι γνωστό ότι οι μισοί από όσους χάνονται από έμφραγμα δεν είχαν πάει ποτέ σε γιατρό και φυσικά δεν έπαιρναν ποτέ φάρμακα.

Δυστυχώς, η τιμή των απινιδωτών και η παγκόσμια οικονομία δεν επιτρέπουν σήμερα την ευρεία χρήση τους.

Εντούτοις είναι βέβαιο ότι στο μέλλον οι ενδείξεις εμφύτευσης απινιδωτών θα διευρυνθούν. Όμως μέχρι τότε προσοχή, πρόληψη και μόνον πρόληψη.