Δύσκολες αποφάσεις στην πλαστική χειρουργική

Στριγγλής Χρήστος Επιμελητής Α, Κλινική Πλαστικής Χειρ/κης Νοσοκ. ΚΑΤ

Οι εντατικοί ρυθμοί της εξελιγμένης κοινωνίας μας, μας επιβάλλουν αφ'ενός εντατικούς ρυθμούς στην προσωπική μας ζωή, αφ'ετέρου στον τρόπο που αποφασίζουμε στην επαγγελματική.

Η καθημερινή επαφή με ασθενείς που προέρχονται από τροχαία ή εργατικά ατυχήματα, στους οποίους τίθεται θέμα ακρωτηριασμού, μας έχει προβληματίσει πολλές φορές. Κοινό μυστικό αποτελεί η συχνή προσπάθεια διατήρησης μελών, ενώ από την πρώτη ιατρική εκτίμηση είναι αμφίβολη η βιωσιμότητά τους.

Οι αποφάσεις για το επίπεδο του ακρωτηριασμού, τις επιπτώσεις και το μέλλον του τραυματισμένου άκρου, πολλές φορές παίρνονται δυστυχώς από ένα και μοναδικό άτομο, τον χειρουργό. Ανεξάρτητα αν είναι αγγειοχειρουργός, ορθοπεδικός, πλαστικός χειρούργος ή και γενικός χειρουργός είναι αυτός που θα συνυπολογίσει:

• την ποιότητα ιστών
• το πραγματικό ύψος της βλάβης
• τις συνθήκες πρόκλησης
• τις συνυπάρχουσες κακώσεις και
• τη γενική κατάσταση του ασθενούς και καλείται εκείνη τη στιγμή να επιστρατεύσει όλο το ήθος, την αντίληψη και κυρίως την επιστημονική του κατάρτιση για να πάρει τη δυσάρεστη απόφαση.

Η ιατρική μας ‘υπέρβαση’ γίνεται σαφώς στα πλαίσια ανθρωπιστικής και επιστημονικής προσφοράς αμελώντας τη χρονική επιβάρυνση, την ψυχολογική κούραση του ασθενούς, το μέγεθος και την ποιότητα της αποκατάστασης και σε τελική μορφή την ποιότητα ζωής του.

Μετά έρχεται η δεύτερη, η τρίτη και η πολλοστή χειρουργική προσπάθεια, που τις περισσότερες φορές έχει σαν τελικό αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό.

Το άκρο που θα τύχει να επιβιώσει τελικά μιας τέτοιας προσπάθειας, αφ'ενός μεν δεν είναι αποδεκτό σαν αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα, αφ΄ ετέρου απαιτεί πολλές συντονισμένες φυσικοθεραπείες με αμφίβολα αποτελέσματα.

Ο ασθενής έχει κουραστεί ψυχολογικά κυρίως, αλλά και οικονομικά (όχι μόνο λόγω παρατεταμένης αναρρωτικής άδειας αλλά και της ασφαλιστικής κάλυψης τόσο του ιδίου αλλά και των ατόμων του οικογενειακού του περιβάλλοντος που του συμπαραστέκονται).

Η ένταξή του στην κοινωνία καταντάει πιο προβληματική με την πάροδο του χρόνου και κυρίως λόγω της παρατεταμένης αποχής του, λόγω του τραυματισμού και των επιπλοκών του, από την εργασία. Παράλληλα προστίθενται και τα προβλήματα που προκύπτουν από τις πολλές επεμβάσεις και τις επιπτώσεις αυτών στη γενική του κατάσταση.

Τα συμπεράσματά μας, σε ότι αφορά στους στόχους μας είναι τα ακόλουθα:

Η αντιμετώπιση του τραυματία πρέπει να γίνει από θεραπευτική ομάδα που αποτελείται από πολλές ειδικότητες με ίση συμμετοχή και συνυπευθυνότητα.

Η χρυσή τομή για λήψη απόφασης άμεσου η απώτερου ακρωτηριασμού ή και προσπάθειας διατήρησης του σκέλους πρέπει να είναι αποτέλεσμα συνεργασίας ανάμεσα στις διαφορετικές ειδικότητες και σχετίζεται άμεσα με τη στιγμή της αντιμετώπισης.

Η επιμονή διατήρησης του ενός άκρου αμφίβολης βιωσιμότητας μπορεί να επιφέρει επικίνδυνες για τη ζωή του ασθενούς καταστάσεις (γάγγραινα, σηπτικό shock).

Στη φάση της υποδοχής, πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι χειρουργικές ειδικότητες, ενώ στη φάση της αποκατάστασης ο ιατρός φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης σε συνεργασία με τον ψυχίατρο, τον κοινωνικό λειτουργό και τον ειδικό τεχνικό προσθετικών μελών πρέπει να συνεργαστούν για την αποκατάσταση, τον επαγγελματικό προσανατολισμό του και την επανένταξή του στην κοινωνία.

Ο άρρωστος πρέπει, ανάλογα με την ηλικία του, να είναι εντάξιμος στην κοινωνία και κατ' επέκταση να έχει συμμετοχή όχι μόνο στην εργασία αλλά και στη διασκέδαση με ποιότητα ζωής που να του επιτρέπει να έχει ίδια συμπεριφορά με το κοινωνικό σύνολο και όχι να κρύβεται.