Χειρουργική αντιμετώπιση κήλης

Με τον όρο κήλη περιγράφεται κάθε πρόπτωση και προβολή ενδοκοιλιακού σπλάχνου, ή συνηθέστερα, μέρος αυτού εκτός της συνήθους ανατομικής θέσεώς του, μέσω ενός φυσιολογικού ή παθολογικού στομίου.

Η προβολή γίνεται εύκολα αντιληπτή από τον ασθενή σαν διόγκωση, που στην αρχή εύκολα ανατάσσεται. Στις περιπτώσεις που το περιεχόμενο της κήλης δεν ανατάσσεται μιλάμε για περιεσφιγμένη κήλη και απαιτείται άμεση χειρουργική αντιμετώπιση, λόγω της επικείμενης ισχαιμίας και νέκρωσης του εντέρου.

Σε μια ανάλογη περίπτωση, ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε επέμβαση το πολύ μέσα σε έξι ώρες από την εκδήλωση των συμπτωμάτων, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να χρειαστεί αφαίρεση τμήματος του εντέρου (που θα έχει νεκρωθεί) ή να υποστεί περιτονίτιδα, με αποτέλεσμα να απειληθεί σοβαρά η ζωή του.

Διάφοροι παράγοντες και καταστάσεις, μόνοι ή σε συνδυασμό μεταξύ τους, ευνοούν τη δημιουργία της κήλης. Οι πιο σημαντικοί είναι:

• Η συγγενής προδιάθεση (πολλές φορές κατά τη γέννηση).
• Η διαταραχή στην ισορροπία σύνθεσης – αποδόμησης του κολλαγόνου (προχωρημένη ηλικία, υποσιτισμός ή κακή διατροφή).

Οι καταστάσεις που προκαλούν αύξηση της πίεσης στην κοιλιά (παχυσαρκία, χρόνιος βήχας, δυσκοιλιότητα, πολλαπλοί τοκετοί, βαριά χειρωνακτική εργασία).
Τα τραύματα ή/και οι εγχειρητικές τομές (λόγω της εξασθένησης που προκαλούν στα τοιχώματα κατά μήκος των ουλών και της διαταραχής της νευρώσεως σε γειτονική με το τραύμα περιοχή).

Βουβωνοκήλη

Η βουβωνοκήλη αποτελεί τη συχνότερη μορφή κήλης.Τα συνηθέστερα συμπτώματα που οδηγούν έναν ασθενή με βουβωνοκήλη στον γιατρό είναι η συνεχής παρουσία, ή η διαλείπουσα εμφάνιση διογκώσεως ή/και άλγους στην περιοχή.

Κάποιες φορές όμως η κήλη είναι ασυμπτωματική και εντελώς τυχαία διαγιγνώσκεται κατά την εξέταση από τον χειρουργό.

Εάν όμως η κήλη παρουσιάσει επιπλοκή (περίσφιξη ή φλεγμονή) τότε η κλινική εικόνα αλλάζει δραματικά. Ο ασθενής νιώθει έντονο πόνο, μερικές φορές εμφανίζει πυρετό, και η νέκρωση του εντέρου είναι προ των πυλών!

Η θεραπευτική αντιμετώπιση της βουβωνοκήλης

Η χειρουργική θεραπεία στην αντιμετώπιση της βουβωνοκήλης είναι μονόδρομος. Ακόμη και μικρού μεγέθους κήλες με ελάχιστα συμπτώματα, απαιτούν χειρουργική επέμβαση, διότι ο κίνδυνος των επιπλοκών είναι άμεσος και η όλη κατάσταση μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Η φιλοσοφία της χειρουργικής επέμβασης είναι απλή. Θέλουμε να αποκαταστήσουμε τα κοιλιακά τοιχώματα, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η κήλη να διορθωθεί, αλλά και να μην ξαναεμφανιστεί. Αν και αυτό ακούγεται πολύ εύκολο, παρά ταύτα υπάρχουν πολλές, και μερικές φορές αντικρουόμενες, χειρουργικές επεμβάσεις για την αποκατάσταση της βουβωνοκήλης.

 Όλες οι τεχνικές με τη χρησιμοποίηση μόνο ραμμάτων παρουσιάζουν μεγάλο ποσοστό υποτροπής. Είναι όμως επιστημονικά αποδεδειγμένο πλέον ότι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για τις βουβωνοκήλες είναι η πλαστική αποκατάσταση με χρήση πλέγματος.

Προτείνουμε για τη χειρουργική αντιμετώπιση τη χρήση πλέγματος με μια πολύ μικρή τομή και με τοπική νάρκωση, που επιτρέπει στον ασθενή δύο ώρες μετά το χειρουργείο να λάβει εξιτήριο.

Η λαπαροσκοπική αντιμετώπιση με χρήση πλέγματος της βουβωνοκήλης γίνεται με τρεις τομές λίγων χιλιοστών και ο ασθενής επανέρχεται στις δραστηριότητές του άμεσα με ελάχιστο πόνο και χωρίς ενοχλήσεις.

Μηροκήλη

Οι μηροκήλες αποτελούν το 5%-7% του συνόλου των κηλών. Απαντώνται πολύ συχνότερα στις γυναίκες και η συχνότητα εμφανίσεώς τους είναι μικρότερη από την αντίστοιχη των βουβωνοκηλών. Εμφανίζεται συχνότερα σε ηλικιωμένες, παχύσαρκες και πολύτοκες γυναίκες.

Οι μηροκήλες παρουσιάζουν πολύ μεγάλο κίνδυνο περίσφιξης, γεγονός που συνεπάγεται κίνδυνο νέκρωσης του εντέρου.

Συνήθως εμφανίζονται σαν μια διόγκωση, με ελάχιστα συμπτώματα, κοντά στη μηροβουβωνική πτυχή. Δυστυχώς πολλές φορές έχουν υποστεί περίσφιξη και εμφανίζονται με έντονο πόνο και διόγκωση στην περιοχή, οπότε ο κίνδυνος περιτονίτιδας είναι ορατός.

Η θεραπεία τους είναι πάντα χειρουργική. Σχεδόν πάντα χρησιμοποιούμε πλέγμα.Ο ασθενής λαμβάνει εξιτήριο την επόμενη ημέρα. Αν η επέμβαση γίνει με τοπική νάρκωση ο ασθενής φεύγει από το νοσοκομείο δύο ώρες μετά το χειρουργείο.

Ομφαλοκήλη

Εδώ η πρόπτωση του ενδοκοιλιακού σπλάχνου λαμβάνει χώρα είτε στην περιοχή του ομφαλού (γνήσιες ομφαλοκήλες) είτε λίγο παρακάτω από αυτόν (παρομφαλική κήλη).

Οι παρομφαλικές εμφανίζονται συνήθως στους ενήλικες, ενώ οι γνήσιες ομφαλοκήλες εμφανίζονται συχνότερα στα παιδιά. Οι κήλες των ενηλίκων οφείλονται σε προοδευτική, με την πάροδο της ηλικίας, χαλάρωση και άνοιγμα των κοιλακών τοιχωμάτων γύρω από τον ομφαλό.

Συχνότερα εμφανίζονται σε γυναίκες και μάλιστα σε αυτές που έχουν κάνει πολλούς τοκετούς και είναι παχύσαρκες.

Και στις ομφαλοκήλες, ο κίνδυνος της περίσφιξης είναι ορατός. Η χειρουργική θεραπεία εξασφαλίζει την διόρθωση της κήλης, και αποτελεί τη μόνη θεραπεία. Η λαπαροσκοπική αποκατάσταση της ομφαλοκήλης θεωρείται η ιδανική επέμβαση σήμερα.

Επιγαστρική κήλη

Αυτές οι κήλες εμφανίζονται σχετικά σπάνια (2%-3% του πληθυσμού) και είναι συχνότερες στους άνδρες. Εμφανίζονται κατά μήκος της γραμμής που ενώνει το στέρνο με τον ομφαλό, και η οποία ονομάζεται 'λευκή γραμμή'. Γι' αυτό και πολλές φορές οι κήλες αυτής της κατηγορίας ονομάζονται 'κήλες της λευκής γραμμής'.

Ως ιδιαίτερος τύπος κήλης της λευκής γραμμής θεωρείται η διάσταση των ορθών κοιλιακών μυών. Μόνο ο χειρουργός μπορεί να ξεχωρίσει αυτά τα δύο είδη κηλών και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι οι κήλες της λευκής γραμμής χειρουργούνται λαπαροσκοπικά, ενώ αντίθετα η διάσταση των ορθών κοιλιακών μυών δεν απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Κυρίως προκαλούν συμπτώματα που ποικίλλουν, από τοπική ευαισθησία και πόνο έως ναυτία και τάση για έμετο.
Η επιγαστρική κήλη είναι επικίνδυνος τύπος κήλης, διότι συχνά αναπτύσσει περίσφιξη. Η κατεξοχήν ενδεδειγμένη θεραπεία είναι η λαπαροσκοπική αποκατάσταση με χρήση πλέγματος.

Μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες

Οι μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες έρχονται δεύτερες σε συχνότητα εμφάνισης, μετά από τις βουβωνοκήλες (10%-16%). Εδώ, το κοιλιακό περιεχόμενο προπίπτει μέσω της ουλής που σχηματίστηκε από προηγούμενη εγχειρητική τομή, επομένως οι κήλες αυτές προκύπτουν έπειτα από χειρουργική επέμβαση στην περιοχή της κοιλιάς.

Αναπτύσσονται στο 0,5% - 15% των ασθενών που υποβάλλονται σε ανοιχτές κοιλιακές εγχειρήσεις.
Οι μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες υποτροπιάζουν σε μεγάλο ποσοστό, εάν δεν γίνει η σωστή επέμβαση, και ειδικά εάν δεν χρησιμοποιηθεί πλέγμα.

Η πλέον ενδεδειγμένη και αποτελεσματική θεραπευτική παρέμβαση είναι σήμερα η λαπαροσκοπική αποκατάσταση με χρήση πλέγματος.