Αγγλικός όρος

metabolic alkalosis

Ορισμός

Μια διαδικασία κατά την οποία τα διαττανθρακικά του πλάσματος είναι αυξημένα. Αυτό συνήθως οφείλεται σε αυξημένη απώλεια οξέων από τον στόμαχο ή τους νεφρούς, την αποβολή καλίου λόγω της θεραπείας με διουρητικά, την υπερβολικά μεγάλη πρόσληψη αλκάλεων, ή την υπερδραστηριότητα των επινεφριδίων.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Δεν υπάρχουν ειδικά σημεία και συμπτώματα, αλλά εάν η αλκάλωση είναι σοβαρή, μπορεί να παρουσιασθεί απάθεια, σύγχυση, εμβροντησία και τετανία, η οποία φαίνεται από το θετικό σημείο Chvostek.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η θεραπεία της πρωτοπαθούς διαταραχής είναι αποτελεσματική. Θα πρέπει να χορηγηθούν ενδοφλεβίως διαλύματα φυσιολογικού ορού και σε ασθενείς με υποκαλιαιμία λόγω της διουρητικής αγωγής θα πρέπει επίσης να χορηγηθεί και κάλιο. Μόνο σπάνια είναι αναγκαίο να χορηγηθούν οξινοποιητικοί παράγοντες IV.

ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ: Παρακολουθούνται οι τιμές των αερίων του αρτηριακού αίματος, τα επίπεδα του καλίου του ορού και το ισοζύγιο των υγρών. Εκτιμάται κατά πόσον ο ασθενής παρουσιάζει ανορεξία, ναυτία και εμέτους, τρόμο, μυϊκή υπερτονία, μυϊκές κράμπες, τετανία, σημείο Chvostek, επιληπτικές κρίσεις, νοητική σύγχυση που οδηγεί σε εμβροντησία και κώμα, καρδιακές αρρυθμίες εξαιτίας της υποκαλιαιμίας και αντιρροπιστικό υποαερισμό που οδηγεί σε υποξία. Χορηγείται οξυγόνο, από του στόματος ή IV υγρά, χλωριούχο νάτριο ή χλωριούχο αμμώνιο και χλωριούχο κάλιο, εάν συνυπάρχει υποκαλιαιμία, μαζί με τη θεραπεία που ενδείκνυται για τη διόρθωση της αιτίας. Οι ασθενείς θα πρέπει να ελέγχονται ιδιαίτερα για πρόδρομα σημεία επιληπτικής κρίσης· παρέχεται στους ασθενείς με πνευματική διέγερση ένα ασφαλές περιβάλλον και εάν χρειαστεί, θα πρέπει να επαναπροσανατολίζονται. Εκτιμάται η ανταπόκριση του ασθενούς στη θεραπεία και ο ασθενής θα πρέπει να ενημερώνεται σχετικά με τους κινδύνους της υπερβολικής πρόσληψης διττανθρακικού νατρίου, εάν αυτή ήταν η αιτία. Ο ελκοπαθής ασθενής θα πρέπει να εκπαιδευθεί έτσι ώστε να αναγνωρίζει τα σημεία της μεταβολικής αλκάλωσης, συμπεριλαμβανομένης της ανορεξίας, της αδυναμίας, του λήθαργου και της αποστροφής προς το γάλα. Εάν κρίνεται αναγκαία η χορήγηση καλιοσυντηρητικών διουρητικών ή χλωριούχου καλίου, θα πρέπει να διευκρινίζεται στον ασθενή ο σκοπός της χορήγησής τους, η δοσολογία και οι πιθανές παρενέργειες.