Σημαντικές διαφορές μεταχείρισης ασθενών

Παραβρέθηκα πριν από λίγες ημέρες σε εκδήλωση συλλόγου ασθενών και έτυχε να μιλήσω με κάποιους σπάνιους ασθενείς και να ζήσω από κοντά την αγωνία τους για το μέλλον.

Πέραν του γεγονότος ότι τα σημάδια της ασθένειας επάνω τους ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζαν την ασθένειά τους αλλά και το σθένος που επεδείκνυαν.

Μιλώντας με κάποιους από αυτούς, έμαθα πως πολλοί άλλοι ασθενείς έχουν τόσο παραμορφωθεί από την ασθένεια που δεν κυκλοφορούν έξω από το σπίτι τους. Ο κοινωνικός αποκλεισμός και τα στερεότυπα είναι πολύ μεγάλα και για τον λόγο αυτό κλείνονται στα σπίτια τους.

Κάθε φορά που ακούω παρόμοιες ιστορίες, θυμάμαι ένα ρεπορτάζ για την μεταχείρηση των εβρισκόμενων σε κώμα ασθενών στην Γερμανία. Σε συγκεκριμένη κλινική οι ασθενείς αυτοί τυγχάνουν ανθρώπινης συμπεριφοράς καθώς τους βάζουν σε δωμάτια με λουλούδια, τους μιλούν, και γενικότερα τους συμπεριφέρονται σα να μην βρίσκονται σε κώμα.

Οποία διαφορά, σκέφτομαι. Μέχρι πότε άραγε θα εξακολουθούμε να είμαστε τριτοκοσμική χώρα?