Παροξυσμός για τον κοροναιό και διακρίσεις κατά των ασθενών

Μάσκες, ”ύποπτα κρούσματα” που τελικά δεν επιβεβαιώνονται, φοβίες και πανικός για τον κοροναιό αλλά και φρενήρης ρυθμός λήψης προληπτικών μέτρων προστασίας, συνθέτουν το τοπίο των ευρωπαικών χωρών, οι πολίτες των οποίων αν μη τι άλλο διακατέχονται από αίσθημα ιοφοβίας και τάσης απομόνωσης του διπλανού τους στο παραμικρό φτάρνισμα ή βήχα.

Πέρα από τους πραγματικούς κινδύνους όμως της κοροναιού, υφίσταται και ένας άλλος κίνδυνος, αυτός του κοινωνικού αποκλεισμού και των διακρίσεων, με τις καραντίνες, τις κάθε είδους υποψίες για πιθανά κρούσματα αλλά και τις προφανείς παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωμάτων που υφίστανται ήδη οι ασθενείς.

Το όλο πράγμα θυμίζει την υστερία για τον ιό HIV - AIDS την δεκαετία του ΄80 και τον μύθους που τον συνοδεύουν ακόμη και σήμερα για την μετάδοσή του. Θα το ξαναπώ βέβαια: ο κοροναιός είναι ένας κίνδυνος, ο μεγαλύτερος όμως είναι η διόγκωσή του και οι εκδηλώσεις πανικού και την απομόνωση των ίδιων των ασθενών του.

Δεν επιτυγχάνεται, για παράδειγμα, καμία ουσιαστική πρόληψη όταν μοιράζονται αφειδώς μάσκες σε σημείο εξάντλησή τους, όταν δεν λαμβάνονται από την αρχή συνετά προληπτικά μέτρα από τις κυβερνήσεις, όπως αυτή στην Κίνα όπου μόλις τώρα αρχίζουν να παραιτούνται οι τοπικοί κομματικοί εκπρόσωποι στην Wuhan λόγω της καθυστερημένης αντίδρασης στην διασπορά του ιού.

Μέγα θέμα όμως, πιστεύω, εξακολουθεί να παραμένει ο παροξυσμός για την κοροναιό. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτού του τύπου η υπερβολική αντίδραση θα έχει σημαντικές επιπτώσεις και στον ψυχισμό των ασθενών. Γεγονός που πάντα συμβαίνει μετά από κάθε καινούργιο κρούσμα του εκάστοτε ιού.