Όταν ξεπερνούμε τα όρια και πανικοβαλλόμαστε στο άκουσμα της ασθένειας

Ενίοτε οι λέξεις έχουν άλλη έννοια από τον ακριβή προσδιορισμό τους. Δεν είναι και λίγες οι φορές που όχι μόνο δεν κοιτάμε να αποκρυπτογραφήσουμε την σημασία των λέξεων αλλά λησμονούμε απόλυτα την μία φράση μετά την άλλη που τις ακολουθούν. Ναι, διότι στο άκουσμα της ασθένειας δεν περιμένουμε να δούμε τι είναι αυτή και πως έχει αναπτυχθεί, αλλά παραμένουμε σταθερά στην ίδια την λέξη χωρίς τον χρήσιμο επεξηγηματικό προσδιορισμό της. Εν προκειμένω το να μας πουν ότι πάσχουμε από την τάδε ασθένεια, είναι αρκετό από μόνο του για να μας βυθίσει στην μελαγχολία. Αν δεν στεκόμασταν όμως επιφανειακά στις λέξεις? Αν περιμέναμε να ακούσουμε παρακάτω? Αν αφήναμε τον θεράποντα ιατρό να μας εξηγήσει τις λεπτομέρεις? Αν - λέω αν - δίναμε βάση στο τι μας λένε και όχι πως μας το λένε, αν με λίγα λόγια κοιτάζαμε καλύτερα την ροή του λόγου και όχι απλά το σημαίνον της λέξης, δεν θα ήταν καλύτερα? Δεν θα μας ηρεμούσε το γεγονός ότι μετά την πρώτη διαπίστωση περί τάδε ασθένειας, θα ακολουθούσε η επεξήγηση? Και τελικά γιατί σε αυτή την ζωή πρέπει πάντα εμείς να έχουμε τον τελευταίο λόγο? Απορίες εκφράζω μήπως τελικά είναι καλύτερο πρώτα να ακούμε τον άλλο και έπειτα να επεξεργαστούμε αυτά που μας λέει χωρίς να ξεπερνάμε τα όρια. Τι λέτε?