Απομόνωση: το πρώτο λανθασμένο Βήμα

Πολλοί στο άκουσμα μιας σοβαρής ασθένειας κλέινονται στον εαυτό τους και θρηνούν ασταμάτητα γι΄αυτό που τους έτυχε. Άλλοι κάνουν μαύρες σκέψεις αλλά δεν αλλάζουν τον τρόπο ζωής τους - και δεν εννοώ την κοινωνική τους δραστηριότητα παρά την διατροφή. Υπάρχουν, τέλος, και εκείνοι που συμβιβάζονται με το πρόβλημά τους και ακολουθώντας τις συμβουλές του θεράποντος ιατρού δεν πτοούνται και συνεχίζουν να ζουν σα να μην συμβαίνει τίποτε. Η ψυχολογία των τελευταίων δεν επιβαρύνεται, πέραν της πρώτης στενοχώρειας. Ας εστιάζουμε καλύτερα στα θετικά της όλης ιστορίας που φυσικά και υπάρχουν. Ας είμαστε σε ετοιμότητα όχι τόσο απέναντι στο ενδεχόμενο της νόσου αλλά στην θωράκιση της ψυχολογίας μας που τόσο σημαντικό ρόλο παίζει, είμαστε δεν είμαστε ασθενείς. Πάνω απ΄όλα όμως αυτό που δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να κάνουμε, είναι να κλειστούμε στον εαυτό μας.